Το κεφάλαιο ξεκίνησε να γράφεται πριν από περίπου τέσσερα χρόνια. Όταν στις 16 Ιουνίου 2013, ο Λευτέρης Χατζηκυριακίδης και τα Πεύκα αποφάσισαν να ακολουθήσουν δρόμους κοινούς. Μέσα σε αυτό το διάστημα οι Μαχητές έζησαν «χρυσές» στιγμές! Εξαιρετική παρουσία της ομάδας την πρώτη της χρονιά στη Β΄εθνική, μία άνοδο και δύο ανταγωνιστικές χρονιές στην Α2 στις οποίες εξασφάλισαν την παραμονή, στα πιο δύσκολα πρωταθλήματα των τελευταίων ετών.
Όμως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή δεν κρατούν για πάντα… Στις 19 Μαϊου 2017, οι Μαχητές ανακοίνωσαν πως τα μονοπάτια των δύο πλευρών θα χωρίσουν, γράφοντας έτσι την τελευταία σελίδα του κεφαλαίου.
Είναι από εκείνες τις φορές, που δεν γνωρίζεις αν πρέπει να στεναχωρηθείς ή να χαρείς. Το πρώτο γιατί γυρίζεις σελίδα και το δεύτερο γιατί ξεκινάς μία καινούργια… Χαρμολύπη. Όπως και να έχει η ιστορία γράφτηκε και μάλιστα όχι με τον εύκολο τρόπο, αφού η νοοτροπία του συλλόγου ξεχωρίζει. Μαχητές και Χατζηκυριακίδης απέδειξαν πως μια ομάδα μπορεί να δημιουργήσει… το μέλλον.
«Νομίζω ότι αν κάνω να μικρό απολογισμό μετά από όλη αυτή τη διαδρομή, θα υπάρχει σίγουρα θετικό πρόσημο. Η ομάδα αναδείχθηκε και συμμετείχε σε πρωταθλήματα υψηλού επιπέδου. Με το μπάτζετ που μπορούσε να επενδύσει ανταπεξήλθε πλήρως στις υποχρεώσεις της τόσο στον οικονομικό όσο και στον αγωνιστικό τομέα αφήνοντας πιστεύω τις καλύτερες εντυπώσεις », είναι τα πρώτα λόγια του Λευτέρη Χατζηκυριακιδη για τα όσα πέρασε στα Πεύκα και συνεχίζει:
«Θεωρώ ότι η ομάδα κατά γενική ομολογία είχε μια πολύ καλή παρουσία, ήταν πλήρως ανταγωνιστική με συγκεκριμένο πλάνο και τρόπο παιχνιδιού και φυσικά μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι αθλητές που συμμετείχαν είχαν πιστεύω όλοι θετική εξέλιξη. Οπότε όλοι οι στόχοι που τέθηκαν εξ αρχής με τη διοίκηση πιστεύω ότι επιτεύχθηκαν» .
Η φιλοσοφία των Μαχητών είναι γνωστή, αφού σύλλογος πορεύεται κυρίως με «μικρούς». Πως είναι για έναν έμπειρο προπονητή να αναλαμβάνει μία ομάδα με αυτά τα δεδομένα. «Ανέκαθεν στην καριέρα μου ως τώρα πίστευα και πιστεύω στους νέους παίκτες, οπότε το να μου ζητηθεί κάτι τέτοιο από μια ομάδα ήταν κάτι το οποίο ήθελα και ικανοποιούσε σε μεγάλο βαθμό τις φιλοδοξίες μου. Σίγουρα αποτελούσε μια πρόκληση το μοντέλο των Μαχητών γιατί θα μου έδινε την ευκαιρία να κάνω κάτι που με γέμιζε, να παρουσιάσουμε μια ομάδα κολεγιακής μορφής που θα ήταν η ομάδα του προπονητή, κάτι το οποίο πιστεύω αποτελεί για όλους τους κόουτς διακαής πόθος».
Μέσα σε αυτό το διάστημα υπάρχουν παίκτες που ξεχώρισαν… «Ναι νομίζω ότι αναδείχθηκαν, στο μέτρο του δυνατού παίκτες άλλοι από αυτούς αγωνίζονται ήδη στην Α1 , άλλοι πήραν πρωταθλήματα φέτος με τις ομάδες που αγωνίστηκαν και πιστεύω ότι και από την φετινή ομάδα κάποια παιδιά θα μπορέσουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο».
«Ενιωσα πραγματικά προπονητής»
Τι είναι όμως αυτό που κέρδισαν τελικά τα Πεύκα από τον Χατζηκυριακίδη και τι ο Λευτέρης Χατζηκυριακίδης τα Πεύκα; «Νομίζω ότι τα Πεύκα στο πρόσωπο του Λευτέρη Χατζηκυριακιδη, είδαν έναν 100% επαγγελματία προπονητή, του οποίου πρωταρχικός στόχος του ήταν να φέρει σε πέρας τις απαιτήσεις της διοίκησης. Μέσα από συνθήκες επαγγελματικές να συμβάλει, ώστε ο σύλλογος να συμμετέχει με τις συνθήκες που η διοίκηση μπορούσε να ανταποκριθεί σε πολύ ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, κερδίζοντας το σεβασμό των αντιπάλων ομάδων αλλά και όσων ασχολούνται με το basketball σε όλη την Ελλάδα .
Τώρα, το πιο σημαντικό που κέρδισα είναι ότι ένιωσα πραγματικά προπονητής, ένιωσα τον απόλυτο σεβασμό από όλους. Ενιωσα πίστη στο πλάνο από όλους, έκανα απερίσκεπτα τη δουλειά χωρίς παρεμβάσεις και χωρίς να εκτεθώ, εφάρμοσα 100% τις ιδέες και το αγωνιστικό του προφίλ, νομίζω ότι τα παραπάνω αποτελούν τα πιο σημαντικά οφέλη για κάθε προπονητή».
«Να μου δοθούν οι συνθήκες για να κάνω τη δουλειά μου»
Η δουλειά με τη συγκεκριμένη φιλοσοφία ολοκληρώθηκε. Πλέον, ζητά το κάτι διαφορετικό, όμως τι είναι αυτό; «Στην καριέρα μέχρι τώρα έχω κάνει πιστεύω τα πάντα, όσον αφορά σε τι ομάδα έχω δουλέψει πάντα με γνώμονα τον πρωταθλητισμό, γιατί στις κατηγορίες αυτές η διαδικασία είναι η ίδια, είτε θέλεις να κερδίσεις πρωτάθλημα είτε θέλεις να παραμείνεις στην κατηγορία. Ο δρόμος είναι ένας, προσήλωση στο στόχο, πίστη στο πλάνο, όχι εκπτώσεις στα πιστεύω σου, καθημερινή δουλειά στο γήπεδο, έμφαση στη λεπτομέρεια, διαρκείς αναζήτησή του καλύτερου. Ετσι λοιπόν δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, παρά μόνο να μου δοθούν οι συνθήκες για να κάνω τη δουλειά μου».
Ολοι οι προπονητές επιζητούν τη σταθερότητα σε έναν σύλλογο και με δεδομένο την κατάσταση που επικρατεί, δεν μπορεί να μην υπάρχει ένας προβληματισμός για τη συνέχεια. «Σίγουρα μια ανησυχία υπάρχει και σίγουρα το να βρω τις συνθήκες που είχα στα Πεύκα θα είναι κάτι δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι πλέον έχω την εμπειρία και την προσωπικότητα να ανταπεξέλθω σε ότι δυσκολίες παρουσιαστούν. Σίγουρα η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά πιστεύω ότι ακόμα υπάρχουν ομάδες που μπορούν να καλύψουν ένα προπονητή» .
Τα… χιλιόμετρα που έχουν γραφτεί στα παρκέ πολλά. Πλέον, είναι από εκείνους που μπορούν να εντοπίσουν διαφορές, αν βέβαια υπάρχουν, σε σύγκριση με όταν ξεκινούσε να προπονεί. «Είμαι στην κατηγορία με κάποια κενά από το 2000 είτε σαν συνεργάτης είτε σαν πρώτος προπονητής. Το επίπεδο και τότε αλλά και τώρα είναι υψηλό. Πάντα υπήρχαν ομάδες με υψηλό μπάτζετ, με πολύ καλούς παίκτες, έχουν βγει πολλοί αθλητές που κοσμούν μέχρι και σήμερα τα γήπεδα, έχουν βγει πολλοί προπονητές μέσα από το πρωτάθλημα της Α2, δεν διακρίνω σημαντικές διαφορές. Ισως παρασυρόμαστε από το ότι η χώρα είναι σε οικονομική ύφεση και δαπανούνται μεγάλα ποσά και δημιουργούνται εντυπώσεις που προκαλούν και νομίζουμε ότι δεν ήταν έτσι παλιά. Νομίζω ότι το πρωτάθλημα και τότε αλλά και τώρα είναι πολύ ανταγωνιστικό, υψηλού επιπέδου, ίσως στο μόνο που θα μπορούσα να διαφοροποιηθώ από το τότε αλλά και τώρα, είναι ότι θα προτιμούσα να δίνονταν περισσότερες ευκαιρίες σε νέα παιδιά. Διαφοροποίηση που νομίζω ότι την έχω στηρίξει και παλιά αλλά και τώρα, έμπρακτα».
«Ο παίκτης Χατζηκυριακίδης ότι κέρδισε, το κέρδισε με την καθημερινή δουλειά»
Για πρώτη φορά πατέρας και γιος βρέθηκαν στην ίδια ομάδα. Πόσο εύκολο είναι έναν μπαμπά να διαχειρίζεσαι το γιο του ισάξια με τους υπολοίπους και πόσο εύκολο είναι να μην αφήνεσαι στην οικογενειακή σχέση που υπάρχει. «Σίγουρα και για μένα και για τον Δημήτρη ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που λόγω της δαιμονοληψίας που υπάρχει στο περιβάλλον μας προσπάθησαν διάφοροι να μειώσουν, να συκοφαντήσουν ακόμα αυτήν τη συνύπαρξη, αλλά ευτυχώς η παρουσία του Δημήτρη τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά αποτέλεσε την καλύτερη απάντηση. Ο παίκτης Χατζηκυριακίδης ότι κέρδισε, το κέρδισε με την καθημερινή δουλειά και προσπάθεια και κυρίως με την αγωνιστική του παρουσία. Νομίζω ότι τα στατιστικά του μετά από τόσους αγώνες το αποδεικνύουν. Με αυτό το γνώμονα δεν υπήρξε καμία φορά που το συναίσθημα πατέρα και γιου να υπερτέρησε σε σχέση με τον ρόλο παίκτη με προπονητή .Τώρα όσον αφορά το μέλλον του, η συνταγή είναι μια, δουλειά στη λεπτομέρεια, προσήλωση σε αυτό που κάνει , υπομονή και κυρίως απαίτηση από τον εαυτό του να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος» .
Και επειδή μέσα σε τέσσερα χρόνια υπάρχουν πολλές καλές και ακόμα περισσότερες κακές στιγμές. «Αναμφίβολα καλύτερη στιγμή η νίκη άνοδος με τον Φάρο. Χειρότερη στιγμή… Υπήρξαν αρκετές αγωνιστικές στιγμές αλλά η πιο άσχημη ήταν εξωαγωνιστική, ήταν η αυτή που ένιωσα και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αποχωρήσω».