Δεκάδες οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό, ξεκινώντας να γράψω για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς με αφορμή το αντίο του. Δεκατρία χρόνια είναι αυτά, που «θήτευσα» ως ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού, δίπλα στον Ζοτς και, όπως όλοι όσοι είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε από κοντά, βγήκα κερδισμένος από κάθε πλευρά. Και μιας και μου δίνεται η ευκαιρία τον ευχαριστώ δημόσια γι’ αυτό.
Για τον Ζοτς έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα. Είναι χαρακτηριστικό πως αν βάλεις το όνομά του στο Google με ελληνικούς χαρακτήρες θα βρεις 138.000 σελίδες, αν τον γράψεις με λατινικούς ως Zeliko έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε 309.000, ενώ αν τον αναφέρεις ως Zeljko (που είναι και το σωστό), άλλες 420.000!
Και το σίγουρο είναι πως για πολύ καιρό ακόμα θα γράφονται πάρα πολλά, είτε υπό μορφή αφιερωμάτων και ρεπορτάζ (σ.σ. να είστε σίγουροι πως τα ΜΜΕ θα καταγράφουν τα πεπραγμένα του, όπως και αν πάει) είτε από εκείνους που θα θελήσουν να μπουν στο μυαλό του με σκοπό να εξηγήσουν την απόφασή του.
Όσον αφορά το τελευταίο προσωπικά δεν έχω καμία τέτοια πρόθεση, να μπω σε αυτή την διαδικασία. Εκείνος ξέρει καλύτερα και είμαι βέβαιος πως το «τα εν οίκω μη εν δήμω», που τονίζεται στην ανακοίνωσή του, θα τηρηθεί απαρέκλιτα, τουλάχιστον απ’ την δική του πλευρά. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος στα 52 του!
Το «αντίο» του Ζοτς κάποια στιγμή θα ερχόταν και όλα έδειχναν ότι φέτος αυτή είχε πλησιάσει περισσότερο από ποτέ. Με το timingνα τον αδικεί. Βλέπετε φεύγει ως δεύτερος! Αν μη τι άλλο ατυχής η συγκυρία για έναν άνθρωπο που, στα μέρη μας δεν είχε χάσει ποτέ έναν τελικό πλέι οφ της Α1. Εντεκα στα έντεκα μετρούσε ο άτιμος, καθώς και στο μοναδικό πρωτάθλημα που δεν είχε καταλήξει στα χέρια του μέχρι το φετινό, αυτό του 2002, ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί στα ημιτελικά. Με άκρως περιπετειώδη τρόπο, για όσους θυμούνται.
Που θέλω να καταλήξω; Επειδή ζούμε στην Ελλάδα του 2012, θεωρώ δεδομένο πως κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι ο Σέρβος λάκισε μπροστά στην διαφαινόμενη κυριαρχία του Ολυμπιακού τα επόμενα χρόνια. Οσοι το πράξουν θα το κάνουν είτε επειδή θέλουν να «φτιάξουν» τους οπαδούς στους οποίους απευθύνονται, είτε γιατί δεν τον ξέρουν καλά. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να «τρέφεται» τόσο πολύ απ’ τις προκλήσεις. Απ’ το πουθενά τις ανακάλυπτε κάθε χρόνο, ακόμα και τις εποχές που στα μέρη μας ο Παναθηναϊκός έπαιζε ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο, την διετία που αγωνιζόταν στο κλειστό του Σπόρτιγκ, μέχρι τα πρώτα χρόνια των αδελφών Αγγελόπουλων στον Ολυμπιακό.
Την επόμενη χρονιά, λοιπόν, ο Ζοτς είχε μπροστά του την υπέρτατη πρόκληση. Να γκρεμίσει απ’ την κορυφή σε Ελλάδα και Ευρώπη τους πιτσιρικάδες του Ιβκοβιτς που τρέλαναν κόσμο φέτος. Για να αποφασίσει να την αγνοήσει, λοιπόν, σίγουρα βάρυναν άλλα πράγματα και μάλιστα πολύ. Μπορεί να έφυγε γιατί αισθάνθηκε κορεσμό, ίσως να βαρέθηκε τα καφριλίκια που βιώνουμε όλοι στα ελληνικά γήπεδα, ενδεχομένως και να διαταράχτηκε ο ψυχισμός του, όπως είχε επικαλεστεί κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης.
Πως και τον θυμηθήκαμε τον ξανθό; Γιατί μια και μόνο λέξη απ’ τα χείλη του στάθηκε αρκετή για να αλλάξει ο ρους του ελληνικού, αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μισό αιώνα μετά το «όχι» του συνονόματου του Μεταξά στους Γερμανούς, ο Ιωαννίδης έλεγε το δικό του «όχι» στον Παύλο Γιαννακόπουλο το καλοκαίρι του 1999, όταν ο τελευταίος τον έψηνε να αναλάβει τον Παναθηναϊκό ως αντικαταστάτης του Λευτέρη Σούμποτιτς. Μέχρι και ραντεβού με τους εκπροσώπους των οργανωμένων συνδέσμων είχε κάνει ο πρόεδρος για να τους πείσει να αποδεχτούν τον «ξανθό», όμως το φλερτ δεν έγινε ποτέ γάμος. Και ο Παύλος προχώρησε στην αμέσως επόμενη λύση που είχε στο μυαλό του με αποτέλεσμα να χτιστεί αυτή η ομάδα – μύθος!