«Δημήτρη, σ’ ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερες»…

Το αντίο πάντα είναι δύσκολο… Και μπορεί ο Δημήτρης Παπανικολάου ν’ αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ, αφήνοντας μία μικρή «χαραμάδα» επιστροφής είτε ως παίκτης (δύσκολα), είτε ως προπονητής (το πιο πιθανό), αλλά και πάλι και μόνο που αποχωρεί σε μία περίοδο που το μπάσκετ – όπως κι ο αθλητισμός γενικά – περνάει κρίση, αποτελεί πλήγμα για το άθλημα. Για περισσότερα από 20 χρόνια αποτέλεσε υπόδειγμα αθλητή και κυρίως ανθρώπου. Πέρασε δύσκολες και έντονες στιγμές, γεύτηκε χαρές και έδωσε και χαρές στους οπαδούς των ομάδων που αγωνίστηκε.

Όλ’ αυτά δεν περνούν απαρατήρητα. Όχι μόνο απ’ τους συμπαίκτες, τους συναθλητές, αλλά και από όλους όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν το Δημήτρη σ’ αυτή τη μακρά πορεία του στα παρκέ. Το μόνο που μπορούμε να του πούμε είναι «ευχαριστούμε» για τα όσα μας πρόσφερες

Κι αυτό κάνουμε κι εμείς εδώ απ’ το infobasket.gr, αλλά το έκανε και με ανακοίνωσή του ο ΠΣΑΚ. «Ο Δημήτρης Παπανικολάου αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα του μετά από μια πλούσια και γεμάτη μεγάλες και δυνατές στιγμές καριέρα, που τον ανέδειξαν ως έναν εκ των κορυφαίων αθλητών της χώρας. Δεν είναι μονάχα οι δεκάδες τίτλοι που κατέκτησε και η παρουσία του στο υψηλότερο επίπεδο  του μπάσκετ αλλά η γενικότερη προσφορά του στο άθλημα και το ήθος που επέδειξε καθ΄όλη τη διάρκεια της καριέρας του, δείχνοντας τον δρόμο στους νεότερους συναδέλφους του. Όλα τα μέλη του ΠΣΑΚ αισθανόμαστε την ανάγκη να τον ευχαριστήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας για όσα προσέφερε και να του ευχηθούμε κάθε επιτυχία σε ό,τι αποφασίσει ο ίδιος να ακολουθήσει στη συνέχεια της σταδιοδρομίας του».

 

Δ. Παπανικολάου: Αποφάσισα να φύγω αξιοπρεπώς…

 

Για τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφασή του να κρεμάσει τη φανέλα του μίλησε ο Δημήτρης Παπανικολάου στον Sentra 103,3, ενώ υπήρξαν και… παρεμβάσεις των Γιώργου Σιγάλα, Φραγκίσκου Αλβέρτη και Παναγιώτη Φασούλα που αναφέρθηκαν στον «Παπ»!

 

Πιο συγκεκριμένα ο Δημήτρης Παπανικολάου είπε:

Για το πώς πήρε την απόφαση να σταματήσει το μπάσκετ:

Την απόφαση την έχω πάρει και δεν την έχω πάρει. Δεν λέω ότι δεν θα ξαναπαίξω, αλλά το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Παίζω σχεδόν 20 χρόνια, είμαι 34 ετών, μέχρι τα 14 λένε έχουμε ασθενή μνήμη, οπότε είναι όλη μου η ζωή. Ξεθωριάζουν τα συναισθήματα, ξεθώριασε η χαρά της νίκης, δεν είναι πια τόσο μεγάλη, ξεθώριασε κι η στενοχώρια της ήττας, ούτε αυτή είναι τόσο μεγάλη, έλειψε πια το κίνητρο, αυτό που σε κάνει να παίζεις. Το κίνητρο παρέμενε πάντα υψηλό μέχρι τώρα, όπως και ο επαγγελματισμός μου στο 100%. Την τελευταία χρονιά έβαλα στόχο να μην χάσω ούτε δευτερόλεπτο προπόνησης. Αυτή τη φορά όμως δεν ήμουν στο 100%. Από τις 30 Απριλίου μέχρι σήμερα δεν έχω προπονηθεί και δεν συντήρησα τον εαυτό μου όπως έπρεπε και έτσι νοιώθω ότι δεν μπορούσα να πάω να διεκδικήσω ένα νέο συμβόλαιο. Παρά το γεγονός ότι λόγω εμπειρίας θα μπορούσα να παίξω ένα – δυο χρόνια ακόμα.

Για το αν ήρθε η ώρα να κρεμάσει τη φανέλα και να τακτοποιήσει τα αμέτρητα τρόπαια που έχει κερδίσει.

«Ολο το λέμε με τη γυναίκα μου να φτιάξουμε ένα χώρο για τα αναμνηστικά, δεν το έχουμε κάνει, αλλά ήρθε μάλλον η ώρα να το κάνω.

Για το αν έχει κρατήσει τη φανέλα του Αστέρα Ζωοδόχου Πηγής, της ομάδας από την οποία ξεκίνησε.

«Κάπου βρίσκεται κι αυτή».

Για τις συνθήκες που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ σε μια αλάνα δίπλα στο σπίτι του αναστατώνοντας τους γείτονες.

«Ξυπνούσαν και φώναζαν που παίζαμε μπάσκετ. Αλλά ας είναι καλά οι άνθρωποι, που ένα οικόπεδο δίπλα στο πατρικό μου το έκαναν γήπεδο μπάσκετ . Τότε παίζαμε σε ανοιχτό γήπεδο και όταν έβλεπα βρεγμένο το γήπεδο πήγαινα και το σκούπιζα για να μην αναβληθεί ο αγώνας. Λίγη βροχούλα δεν βλάπτει, τώρα βέβαια είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, αλλά νομίζω ότι έτσι γίνεται μόνο. Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν μπορείς να το κάνεις καλά».

Για το αν σκοπεύει να ασχοληθεί με την προπονητική:

«Θα τα πούμε αυτά εν καιρώ. Είναι πάντα ποιο δύσκολο να γίνει απ’ ό,τι φαίνεται στη θεωρία. Αν δεν αγαπάς κάτι δεν το κάνεις καλά. Είναι δύσκολο να κάνεις κάτι που το ονειρεύεσαι, είναι ένας ωκεανός η προπονητική, το κατάλαβα με τον Ομπράντοβιτς κυρίως, αλλά και με άλλους προπονητές, είναι μια άβυσσος, συμβαίνουν τόσα πράγματα μέσα στο παιχνίδι που εξιτάρουν το μυαλό. Δεν θέλω να πάρω σύνταξη στα 34 στο μυαλό, οπότε η προπονητική είναι κάτι με το οποίο θέλω να ασχοληθώ να το δοκιμάσω από εδώ και πέρα».

Για το αν η απόφαση να σταματήσει ένας αθλητής, είναι ένα είδος θανάτου:

«Συμφωνώ. Είναι ένα είδος θανάτου. Αλλωστε γίνονται αφιερώματα για τον αθλητή και μετά τον ξεχνάνε όλοι. Απολαμβάνω τα αφιερώματα, διαβάζω και κάποιους νέους συναδέλφους σας που λένε ότι δεν έχω τα αθλητικά προσόντα (γελάει). Πριν λίγο καιρό ο μάνατζέρ του με έψαχνε αγωνιωδώς. Ημουν διακοπές με τον Φωτση και τελικά έψαχνε τον Φώτση. Ηταν λοιπόν η ώρα να σταματήσω και να σταματήσω με ψηλά το κεφάλι».

Για το γεγονός ότι φεύγει σε μια εποχή που το μπάσκετ δεν είναι στα καλύτερά του:

«Περνάμε κρίση είναι γεγονός, αφού κι εσείς την ώρα του διαλείμματος μου κλείσατε το τηλέφωνο και με ξαναπήρατε για να μη χρεώνεστε (γέλια). Η κρίση είναι μια νέα πραγματικότητα που θα αργήσει να περάσει, θέλει αντίσταση εκ μέρους μας. Εμένα άλλο είναι αυτό που με ανησυχεί, αφού των ομάδων τα προβλήματα τα ξέρουμε, είναι γνωστά και θα αργήσουν να αλλάξουν. Με ανησυχεί που έχουν αλλάξει νοοτροπία και οι παίκτες. Κι αυτό είναι κακό. Πρέπει να αλλάξει άρδην δεν έχει να κάνει με την κρίση. Ισα ίσα που λόγω της κατάστασης τα παιδιά έχουν περισσότερες ευκαιρίες από εμάς. Αλλά βλέπω νοοτροπίες που δεν είναι σωστές, μαθαίνω ότι παιδιά που πάνε σε μεγάλες ομάδες δεν πάνε έτοιμα, ψυχολογικά, νοητικά και σωματικά. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι να αλλάξει, εγώ μεγάλωσα και πήρα παραδείγματα από παίκτες όπως ο Σιγάλας, ο Αλβέρτης. Του Φραγκίσκου το πόδι  δεν πάει όταν περπατάει ευθεία, παθαίνει διάστρεμμα από τους πολλούς τραυματισμούς. Ενώ πάθαινε διάστρεμμα και έπρεπε να μείνει 20 μέρες, έξω, στις 4 μέρες έπαιζε. Ο Σιγάλας έχει τραβήξει τα πάνδεινα. Θυμάμαι το Φάνη (Χριστοδούλου) να κηδεύει τον πατέρα του και την άλλη μέρα να παίζει στη Βαρκελώνη. Να αφήσουμε τις δικαιολογίες κατά μέρος».

Για την θητεία του στον Παναθηναϊκό.

«Εχω πει κάποια πράγματα. Πάντα όταν άλλαζα ομάδα, πρώτα περίμενα και μιλούσα με την προηγούμενη. Το είχα σαν αρχή. Στον Παναθηναϊκό πήγα με τις ευλογίες του Ολυμπιακού. Δεν το μετάνοιωσα, πέρασα φανταστικά, μετά τον πρώτο καιρό. Εμαθα πολλά για το πώς μπορεί να λειτουργήσει κανείς μέσα σε μια ομάδα όπου ο καθένας  έχει το ρόλο του. Και χαίρομαι που υπήρξα κι εγώ μέλος μιας ομάδας που έχει δημιουργήσει δυναστεία στην Ευρώπη».

Για το ότι έπαιξε συμπαίκτης με όλους τους «μεγάλους» πλην του Γκάλη:

«Τον Γκάλη τον πρόλαβα λίγο μόνο ως αντίπαλο. Πρόλαβα όμως στην πρόσφατη βράβευση που έγινε να τον ευχαριστήσω για όσα μας πρόσφερε, κάτι που αποτελούσε όνειρό μου».

Για την πιο χαρακτηριστική στιγμή που θυμάται από το μπάσκετ.

«Θυμάμαι ένα κάρφωμα μετά από βολή του Παπαδάκου στο Ολυμπιακός – Αντίμπ στο ΣΕΦ που μάλιστα ψάχνω να το βρω, γιατί το διέγραψα κατά λάθος όταν πείραξα κάτι παλιές βιντεοκασέτες. Να κάνω εδώ μια επισήμανση. Επειδή ξεκινώντας είχα πλούσια αθλητικά προσόντα, να πω ότι με τα προσόντα μπορείς να βάλεις 10-15 πόντους από επιθετικά ριμπάουντ ή από αιφνιδιασμούς. Όταν όμως μειώνονται τα προσόντα τότε πρέπει να ξέρεις τα βασικά του αθλήματος και να δουλέψεις, όπως δουλεύουν για παράδειγμα οι Γιουγκοσλάβοι. Το μπάσκετ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν τότε και με αυτό που θα είναι μετά από 10 χρόνια. Όπως έλεγα, άλλαξα πολλές γενιές παικτών και πολλά στιλ μπάσκετ. Το άθλημα αλλάχζει κάθε μέρα, ένα ημίχρονο είναι κομμένο, περνάνε εκατό βελάκια, έχει γίνει επιστήμη, για να περάσεις ένα παίκτη, θα βρεις άλλους τρεις μπροστά σου».

Για τα στοιχεία που θα έπαιρνε από τους προπονητές με τους οποίους έχει δουλέψει:

«Εχω δουλέψει με πολλούς προπονητές. Ομπράντοβιτς, Ιβκοβιτς, Μεσίνα, Ιωαννίδη, Γιαννάκη, Μαρκόπουλο, Πεδουλάκη, Φλεβαράκη. Απ΄όλους παίρνεις πράγματα, ξεκινώντας από την δομή του πώς λειτουργεί μια ομάδα. Τις αρχές, τα αγωνιστικά στοιχεία, τους τρόπους συμπεριφοράς. Ο Ομπράντοβιτς πόσοι γνωρίζουν ότι δεν έχει βάλει ποτέ του πρόστιμο; Δεν είχε κρούσματα αγωνιστικής απειθαρχίας; Σαφώς και είχε. Μου έχει μείνει πως πέρα από τις τεχνικές του γνώσεις είναι ένας προπονητής που προσπαθεί να κερδίσει τον σεβασμό και όχι να τον επιβάλλει. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένας άνθρωπος, είτε είναι 10 χρόνων, είτε είναι 35, όταν φοράει σορτσάκι είναι παιδί. Ο Ομπράντοβιτς δεν μας στέρησε ποτέ την προσωπικότητά μας, δεν επέμενε αν είναι η ομάδα ομοιόμορφα ντυμένη. Ηταν ομάδα μέσα στο γήπεδο κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό».

Για το αν του έχει μείνει κάποιο απωθημένο:

«Όχι, δεν έχω απωθημένα. Μπορούσα σίγουρα να γίνω καλύτερος. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να νομίζει ότι τα ξέρει όλα, έχεις τελειώσει. Στον αθλητικό τομέα ειδικά, αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα. Όταν ήρθε ο Ζοτς στον Παναθηναϊκό ήρθε με 3 ευρωπαϊκούς τίτλους. Εχει πάρει και 2 Σαπόρτα, όλοι σχεδόν το ξεχνάνε αυτό. Και έχει πει σε 100 συνεντεύξεις πόσο σημαντική ήταν η πρώτη του χρονιά στην ομάδα. Όταν πήρε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα και μπόρεσε μετά να φτιάξει την ομάδα όπως την ήθελε. Αν δεν τα έπαιρνε, πιθανόν να είχε φύγει. Η αρχή λοιπόν είναι πάρα πολύ σημαντική».

Για το γεγονός ότι δεν έχει πάρει τεχνική ποινή:

Επειδή δεν το είπα στην χθεσινή επιστολή, έχω καμιά δεκαριά χρόνια να πάρω τεχνική ποινή και θέλω να ευχαριστήσω γι’ αυτό τους διαιτητές που ανέχτηκαν την γκρίνια μου και σεβάστηκαν και κατάλαβαν το γεγονός ότι τα νεύρα που είχα ήταν της στιγμής. Θέλω να τους ευχαριστήσω που δεν μου χρέωναν τεχνική ποινή».

Σιγάλας: «Τυχερός που υπήρξα συμπαίκτης του»

Παρέμβαση στη συζήτηση έκανε και ο Γιώργος Σιγάλας που μίλησε για τον Παπανικολάου όχι μόνο σαν συμπαίκτη αλλά και σαν χαρακτήρα ενώ του έδωσε συμβουλή να προσέξει τη διατροφή του τώρα που σταματάει το μπάσκετ.

«Το έμαθα σήμερα το πρωί. Για τον Δημήτρη δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα. Μην συνεχίσουμε το μνημόσυνο. Εγώ του εύχομαι καλή συνέχεια, να είναι πραγματικά συνειδητοποιημένος σε αυτό που θέλει να κάνει αυτή τη στιγμή, δεν είναι εύκολο όσο και αν το παίρνουμε αστεία. Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος που είναι πολυτάλαντος, δεν ήταν μόνο στο  μπάσκετ. Αρα, τώρα που έχει την οικογένειά του, ξέρει τι θα γίνει τις επόμενες μέρες. Να προσέχει μόνο του δίνω μια συμβουλή να μην τρώει πολύ. Αυτό πραγματικά επειδή εγώ το πέρασα, και μπορεί να μην ξέφυγα αλλά σίγουρα άλλαξα.  Προσπαθείς να μην πάρεις τα κιλά, αλλά βγαίνεις από μια κατάσταση και εγώ που το περνάω ακόμα μπορώ να πω ότι είναι μια άρνηση απέναντι στην άσκηση. Μοιάζει παράδοξο για εμάς που περάσαμε ώρες ατελείωτες στο γήπεδο, ή στην προπόνηση. Είναι μια συμβουλή που μπορώ να δώσω στο Δημήτρη. Μακάρι να μη σταματήσει την άσκηση όπως έκανα εγώ τα δύο τρία πρώτα χρόνια και όλα θα πάνε καλά».

Για τον συμπαίκτη και άνθρωπο Παπανικολάου:

«Ηταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα ίσως το μεγαλύτερο της Ευρώπης και δε το λέω τώρα επειδή μιλάμε γι αυτόν αλλά επειδή γνώρισα την αξία του μέσα στο γήπεδο. Δεν θα πω αν είναι καλό παιδί ή όχι, αυτό το ξέρουν όλο οι φίλοι και οι γνωστοί του. Για να μη νομίζουν ότι τον κολακεύω. Αναμφισβήτητα ήταν από τους καλύτερους που πέρασαν αυτά τα 15 χρόνια. Παρόλο που έχουμε μια διαφορά ηλικίας ήμουν τυχερός που βρεθήκαμε μαζί. Ημασταν μια καλή παρέα στον Ολυμπιακό, ταιριάξαμε όλοι και ταίριαξε και το χιούμορ του Δημήτρη. Τα αγωνιστικά τα ξέρετε, εγώ είχα εντυπωσιαστεί μαζί του από την οπτική επαφή που είχα με το παιχνίδι του από το Παγκόσμιο της Αθήνας, λίγο πριν ενταχθεί στον Ολυμπιακό. Οπως έκανα μια αυτοκριτική στον εαυτό μου μπορώ να πω και το ξέρει και ο Δημήτρης, πως κάποιες αποφάσεις του δεν ήταν οι σωστές παρόλο που η διάθεσή του δεν ήταν κακή. Θα μπορούσαν να του προσφέρουν οι επιλογές του μια πιο ήρεμη πορεία στο μπάσκετ, αλλά ήταν και το νέο της ηλικίας. Ο Δημήτρης ήταν ένας αθλητής που έχει πάρει τα πάντα. Δεν του λείπουν πολλά πράγματα σε τίτλους, διακρίσεις».

Για το χιούμορ του Παπανικολάου:

«Θα ήταν κρίμα να μη βγει ένα¨μικρό βιβλιαράκι με τις ατάκες που έχει κατά καιρούς πει ο Δημήτρης. Είναι να κάθεσαι και να γελάς μία εβδομάδα. Εχω φύγει από τον Ολυμπιακό, μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μου έλεγε ατάκες φοβερές. Ημασταν τυχεροί που ζήσαμε κα δουλέψαμε σε τέτοιες συνήθηκες . Ημουν πραγματικά τυχερός γιατί παίξαμε σε μια εποχή που το μπάσκετ βρισκόταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και ας μην έμπαιναν τότε οι βάσεις. Αυτή όλη η διάρκεια μέσα σ’ αυτό το κομμάτι πετύχαμε κάποιες παρέες είτε στον Ολυμπιακό, είτε στην Εθνική που περάσαμε καλά. Και τελικά αυτά μένουν. Δεν μένει το τελευταίο σουτ ή τι έγινε σε ένα παιχνίδι, αλλά αυτά που γίνονταν στις προετοιμασίες  Εκεί υπάρχει πολύ πράγμα, πολύ υλικό.

Ο Παπανικολάου για τον Σιγάλα:

«O Γιώργος με βοήθησε στην αρχή της καριέρας μου το έχω πει και δημόσια να βάλω τις πρώτες βάσεις στο τι σημαίνει πρωταθλητισμός που δεν είναι βάζω τριάντα πόντους κ.λπ. Από το πώς πρέπει να είναι τακτοποιημένες οι πετσέτες, πώς πρέπει να είναι ανοιχτή η κουρτίνα για να μην κοιμόμαστε βαριά, πώς να στεγνώνουμε τη μέση μας για να μη μας πονάει. Πράγματα για τα οποία τα νέα παιδιά έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Ηταν τέτοιο ρομπότ ο Γιώργος, είχε τέτοιο προγραμματισμό στη ζωή του που δεν παρέκκλινε καθόλου. Ηταν πέρα από το ταλέντο,  η τεράστια ψυχική δύναμη. Είχε αντοχές, για μένα κάτι πολύ  σημαντικό. Δεν θέλω να μιλήσω σαν τους παλαιότερους που λένε «με φάγανε τα κυκλώματα και οι γυναίκες», αλλά κι εσείς σαν δημοσιογράφοι έχετε νοιώσει την πίεση που υπήρχε τότε και δεν υπάρχει τώρα. Και μόνο που άντεξε ο Γιώργος και σταμάτησε την καριέρα του στα 35-36 είναι αξιοθαύμαστο. Αυτό είναι που μετράει. Οι αντοχές στον πρωταθλητισμό. Πάντα βιαζόμουν να κάνω πράγματα, να τα κάνω νωρίς, όταν πήγα στο παγκόσμιο Εφήβων, δεν προβλεπόταν να παίξω τόσο. Στον πρώτο  αγώνα Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ είχα παίξει πολύ άσχημα, ο Ιωαννίδης είπε ότι δεν έπρεπε να με βάλει, μετά όμως τραυματίστηκε η μισή ομάδα κολύμπησα στα βαθιά και τελικά τα κατάφερα. Γι’ αυτό λέω ότι έχω γράψει πολλά χιλιόμετρα. Είναι όμως και οι συγκυρίες που φέρνουν κάποια πράγματα. Ένα ακόπου θέλω να πω για τον Γιώργο είναι πως το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να του δώσει κι άλλες ευκαιρίες. Μην ξεχνάμε ότι στη δουλειά του προπονητή δεν πετυχαίνεις πάντα με την πρώτη. Με απλά παραδείγματα, ο Γιαννάκης της δεύτερης φοράς δεν έχει καμία σχέση με τον Γιαννάκη της πρώτης. Ο Ζούρος το ίδιο. Η εμπειρία δεν αγοράζεται, κατακτιέται με το χρόνο».

Αλβέρτης : «Ο Δημήτρης αφήνει στίγμα»

Μετά τον Γιώργο Σιγάλα ήταν η σειρά του Φραγκίσκου Αλβέρτη να μιλήσει για τον πρώην συμπαίκτη και αδερφικό του φίλο με τον οποίο μοιραζόταν πάντα και εξωαγωνιστικές δραστηριότητες, όπως κυνήγι, ψάρεμα κλπ.

Για το αν τώρα που σταμάτησε το μπάσκετ θα πηγαίνουν για κυνήγι.

Αλβέρτης: «Δεν περιμέναμε να σταματήσει το μπάσκετ για να πάμε για κυνήγι. Εντάξει, από παλιά μας άρεσε και ρώτα τον να σου πει τις εποχές τις… καλές μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού τι κάναμε στα διαλείμματα».

Παπανικολάου: «Βρισκόμαστε στα διαλείμματα, πηγαίναμε για ψάρεμα και την άλλη μέρα μέσα στο γήπεδο πλακωνόμασταν. Πριν τον τελικό του ΣΕΦ, τον 5ο τελικό ήμασταν μαζί σε μια παραλία και του λέω «θα φύγουμε με το δικό μου αυτοκίνητο, μετά τα μπουζούκια θα έρθω να σε πάρω». Τελικά ήρθε αυτός και με πήρε. Όταν έχεις και προπόνηση δεν είναι πάντα εύκολο, επειδή πάντα νοιώθεις τύψεις και θέλεις να το κρύψεις ότι κουράστηκες, δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου. Γι’ αυτό τις καλύτερες προπονήσεις τις κάναμε μετά από δραστηριότητες. Και είναι και ένας λόγος που δεν θα πάρω κιλά, για να απαντήσω και στον Γιώργο (Σιγάλα).

Για το τι αφήνει ο Παπανικολάου:

 «Να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά τώρα. Κάθε γενιά κάνει τον κύκλο της και τελειώνει έρχεται η επόμενη. Αν δεν ήταν μπροστά ο Δημήτρης θα σου έλεγα πάρα πολλά, αλλά πέρα από τα αγωνιστικά του στοιχεία άφησε το στίγμα του στο ελληνικό μπάσκετ και λόγω του χαρακτήρα του και λόγω των αγωνιστικών του ικανοτήτων. Ένα παιδί μαχητής, δεν το έβαλε ποτέ κάτω δεν πόνεσε ποτέ. Ένα παιδί που έκανε την καριέρα, τη δεύτερη φορά κάτω από αντίξοες συνθήκες. Επαιξε ρόλο ο δυνατός του χαρακτήρας που δεν άφησε να τον καταβάλλει τίποτα. Το πιο βασικό στη διαδρομή με τα πολλά χιλιόμετρα που λέει κι ο ίδιος είναι το τι μένει. Όχι από τίτλους, εφημερίδες τηλεοράσεις και φήμη. Είναι οι σχέσεις. Τι εντύπωση έχεις αφήσει σαν άνθρωπος και σαν αθλητής. Γι΄ αυτούς που ξέρουν, που έχεις μοιραστεί τα ίδια αποδυτήρια, το ίδιο πούλμαν. Και ο Δημήτρης αφήνει στίγμα. Όταν σβήνουν τα φώτα, μένουν οι σχέσεις και οι δεσμοί που αναπτύσσονται και κρατάνε μια ζωή. Και είναι και μια ηθική ανταμοιβή αυτή».

Για το αν μπορεί να γίνει προπονητής:

«Αν ένας έχει φυσικό χάρισμα και ταλέντο για προπoνητής, αυτός δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη. Γιατί είναι η ιδιοσυγκρασία του τέτοια το ένστικτό του τέτοιο, ρωτήστε τον Ομπράντοβτς πάνω σ’ αυτό το θέμα. Είναι γεννημένος  για τη δουλειά του προπονητή».

Φασούλας: «Σταματάει νωρίς ο Δημήτρης και θα το μετανοιώσει»

Την εκτίμηση ότι ο Δημήτρης Παπανικολάου σταματάει νωρίς το μπάσκετ, έκανε ο Παναγιώτης Φασούλας και προέβλεψε ότι θα το μετανοιώσει.

«Ο νεαρός είναι πολύ νεαρός, δεν ήταν ακόμα καιρός να σταματήσει το μπάσκετ. Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Ο Δημήτρης σταματάει νωρίς και θα το μετανοιώσει, το έχω πάθει κι εγώ. Οπότε θα δείξει ο καιρός, από εκεί και πέρα όμως ξέρω ότι έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του, την προπονητική, όπου ίσως να γίνει και καλύτερος ακόμα, γιατί δείχνει ότι τόχει.  Με τον Παπανικολάου έγινα νέος. Πραγματικά τον είχα στο δωμάτιο και ήταν η καλύτερη χρονιά του. Κατέρριψε όλους τους μύθους των προπονητών, μακαρόνια, κρέας και υγιεινή ζωή. Όμως, το μπάσκετ είναι διασκέδαση. Μπορεί να έγινε δουλειά για κάποιους από εμάς, αλλά είναι διασκέδαση. Αν δεν περνάς καλά, δεν μπορείς να παίξεις καλά. Ισχύει αυτό παντού, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Απλά εδώ έχουμε σοβαροφάνεια και αν προσπαθείς να πεις την αλήθεια, ότι είναι διασκέδαση, γιατί είναι παιχνίδι, θα σου πουν «τόσα λεφτά παίρνετε».

Πώς παλέψατε την τόσο δύσκολη χρονιά του triple crown του ’97;

«Με Ultrex!» (γέλια – ο Φασούλας χρησιμοποίησε την ατάκα που είχε πει ο ίδιος ο Παπανικολάου σε ανάλογη ερώτηση πριν από χρόνια). Εκείνη η χρονιά δεν ήταν η καλύτερη. Καλύτερη χρονιά ήταν το 1994. Ο  Ολυμπιακός ήταν καλύτερος τότε. Όμως, το ’97 είχαν δεθεί οι παίκτες. Περάσαμε πολύ ωραία και γι’ αυτό κερδίσαμε. Αγαπούσε ο ένας τον άλλο, στήριζε ο ένας τον άλλο, ίσως να ξέραμε τι θα ακολουθήσει».

Ο Δημήτρης τι έμαθε από τον Φασούλα;

Παπανικολάου: «Για τον Παναγιώτη και τους υπόλοιπους έχω πει ότι χρωστάμε όσα βρήκαμε έτοιμα στο  μπάσκετ, καθώς και τα μεγάλα μας συμβόλαια. Με τον Παναγιώτη έχω ζήσει την απόλυτη μετάβαση, από τον Σιγάλα που έμενα στο δωμάτιο, μεταφέρθηκα στον Φασούλα. Να πω μόνο ότι τα παράθυρα ήταν ορθάνοιχτα χειμώνα – καλοκαίρι. Το κομπιούτερ, ο Παναγιώτης ήταν από τους πρώτους που είχε κομπιούτερ στο δωμάτιο, ήταν πάντα ανοιχτό και τα πλήκτρα ακούγονταν μέχρι τις 3-4 το πρωί. Ηταν ένα φαινόμενο ο Παναγιώτης αφού τις εποχές προετοιμασίας  30 μέρες με τον Ιωαννίδη μετά την προπόνηση …ξεραινόμασταν όλοι, αλλά ο Παναγιώτης είχε εκπληκτικές αντοχές. Κοιμόταν το πολύ πέντε ώρες το βράδυ, ποτέ το μεσημέρι, μετά όμως έτρεχε σαν …σκύλος στην προπόνηση. Ένα φαινόμενο. Το συζητούσα τότε και με τους άλλους νεαρούς παίκτες, και έλεγα, είναι αυτός που έβλεπα στο Ευρωμπάσκετ, είμαστε τώρα συμπαίκτες, δεν είναι αυτός, είναι άλλος; Το πρωί φραπέ που τον είχε παραγγείλει από το βράδυ, το ν τους είχε συγκεκριμένη θερμοκρασία, ρυθμισμένο πάντα το «ζεστό – κρύο». Τραβούσαμε τα πάνδεινα. Ο Παναγιώτης μια φορά σε έναν από αυτούς τους τόπους … βασανιστηρίων, στην προετοιμασία, στο Τσιόκο, στη Σπορτίλια, από τη νύστα κατέβηκε χωρίς το σορτσάκι, ανέβηκε και το φόρεσε μετά. Όπως έλεγα τα παιδιά αυτά έμαθαν να κάνουν πρωταθλητισμό και έμαθαν και μένα. Δεν θα ξεχάσω όσα χρόνια ήμουν με τον Παναγιώτη στο δωμάτιο να τον βλέπω να αναστενάζει όσο πλησίαζε ο αγώνας, το άγχος του να κερδίσουμε μου το μετέφερε κι εμένα. Η τελευταία του χρονιά στον Ολυμπιακό ήταν πολύ δύσκολη, όμως την ξεπέρασε και μου έδειξε και μένα πως πρέπει κανείς να έχει αντοχές. Ξέρω ότι και ο Παναγιώτης όπως και ο Φάνης – καλά ο Γιαννάκης θα μπορούσε να παίζει ακόμα και σήμερα – ήθελαν να ξαναπαίξουν. Γι’ αυτό και εγώ θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο παρόμοιο για να μη μου λείψει η μυρωδιά των αποδυτηρίων. Είμαι βέβαιος ότι οι πιο πετυχημένοι προπονητές έγιναν προπονητές, όχι επειδή τους άρεσε η προπονητική, αλλά γιατί ήθελαν ακόμα να παίζουν».