Αποτυχημένες οι πρώτες αποφάσεις της ΕΟΚ για τις εθνικές

Το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ αμφισβητείται έντονα ως προς την ορθότητα των αποφάσεων που λήφθηκαν… Τα αποτελέσματα διαψεύδουν καθημερινά τις σκέψεις των παραγόντων της ΕΟΚ αναφορικά με το αναπτυξιακό πρόγραμμα. Η πρώτη κίνηση είναι να τοποθετήσουν τους Ντικούδη, Τσαρτσαρή στο «τιμόνι» των εθνικών ομάδων. Οι οποίοι και επέλεξαν τους αθλητές που συμμετείχαν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Το infobasket έγραψε επανειλημμένως για τα αγωνιστικά κενά και τις παραλείψεις στα ρόστερ. Πρωτοκλασάτοι καλαθοσφαιριστές σε ομάδες που πρωταγωνιστούν έμειναν εκτός αποστολής και δευτεροκλασάτοι παίκτες σε ομάδες άνευ στόχων συμμετείχαν. Αποτέλεσμα; Οι εθνικές νέων και εφήβων κατάφεραν να μην υποβιβαστούν την ύστατη στιγμή και αναμένουμε να δούμε την πορεία της παίδων…
Η δεύτερη απόφαση ήταν η πρόσληψη προπονητών της Α1 (Γιατράς – Νέων, Ζιάγκος – Παίδων, Καντζούρης – Εφήβων), οι οποίοι ουδέποτε όλα αυτά τα χρόνια έχουν ασχοληθεί με τις υποδομές. Ο πρώτος είναι συνεργάτης του Λιόλιου στον Προμηθέα και στο 3X3, ο δεύτερος κόουτς ομάδας της Ουγγαρίας και ο τρίτος ήταν του Κολοσσού και προσλήφθηκε, πλέον, στην ΑΕΚ. Αναμφίβολα, καλοί τεχνικοί αλλά αδαείς στο αντικείμενο για το οποίο προσλήφθηκαν.
Οι παράγοντες της ΕΟΚ είχαν, ομολογουμένως, μια καλή ιδέα: Τη διεξαγωγή ενός τουρνουά, στο οποίο τα παιδιά θα κατανοήσουν την πραγματική αξία του παιχνιδιού και της συμμετοχής σε έναν αγώνα. Κυρίως, δε, οι γονείς να συνειδητοποιήσουν ότι ο αγωνιστικός χώρος δεν είναι χώρος να βγάζουν τα απωθημένα τους. Από αυτό το σημείο και ύστερα το τουρνουά γαλανόλευκων αστεριών αμφισβητείται και μάλιστα, έντονα..
Ως ιδέα, επαναλαμβάνουμε, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Έχει, άλλωστε, συλληφθεί πριν από χρόνια. Στην υλοποίηση, ωστόσο, υστερεί. Τουλάχιστον, όπως υποστηρίζουν πολλοί παράγοντες συλλόγων. Ας τα πάρουμε από την αρχή: Μια όμορφη ιδέα είχαν οι άνθρωποι της ΕΟΚ και ως μια τέτοια, έπρεπε να την επεξεργαστούν. Η Ελλάδα υστερεί έναντι προηγμένων μπασκετικών χωρών (π.χ. Ισπανία) στην κουλτούρα και τη φιλοσοφία. Άριστη είναι η επιμόρφωση των λιλιπούτειων αθλητών, εν τούτοις, το ερώτημα είναι αν τέθηκαν οι βάσεις για την επίτευξη του στόχου.
Κακά τα ψέματα, το παιχνίδι το βρίσκεις και στις παιδικές χαρές ή στις αυλές των σχολείων. Οι ακαδημίες έχουν πρωτίστως εκπαιδευτικό ρόλο: Να μάθουν οι νεαροί παίκτες τα μυστικά του μπάσκετ. Όταν δεν υπάρχει κίνητρο, πως θα συμβεί;
Οι παίκτες θα φορούν τα ίδια ρούχα, ανεξαρτήτου ομάδας, δεν θα ξέρουν το σκορ διότι δεν θα κρατιέται, ούτε και τον χρόνο. Πολύ περισσότερο πόσους πόντους πέτυχαν. Τι θα συμβεί; Οι γονείς θ’ αναλάβουν το ρόλο του καταμετρητή πόντων με όλη την αντικειμενική διάθεση που έχουν. Και οι παίκτες δεν θα συναγωνίζονται παίκτες και αντιπάλους. Αλήθεια, πως θα γίνουν καλύτεροι;