Η πορεία του ΑΟ Αγρινίου στο πρωτάθλημα της Α1 ΕΣΚΑΒΔΕ μοιάζει με τρένο δίχως φρένα, καθώς όπως όλα δείχνουν θα ολοκληρώσει το πρωτάθλημα χωρίς να έχει γευτεί την πικρή γεύση της ήττας. Στην άκρη του πάγκου της ομάδας βρίσκεται ο Γιάννης Διαμαντάκος, ένας τεχνικός με πολλές παραστάσεις που τα περισσότερα χρόνια της προπονητικής του καριέρας τα πέρασαν εκτός Ελλάδας. Ο 38χρονος κόουτς μίλησε στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ για την πορεία της ομάδας του, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις εμπειρίες του από την Συρία, εκεί όπου εργάστηκε στην Εθνική γυναικών μέχρι να ξεσπάσει ο εμφύλιος.
Αναλυτικά:
Για την αήττητη πορεία του ΑΟ Αγρινίου στο πρωτάθλημα της Α1 ΕΣΚΑΒΔΕ:
«Είχα συνεργαστεί παλαιότερα με κάποιους παράγοντες και είχα δει ότι υπάρχει δυναμική και θέληση για κάτι καλό. Θεώρησα την καινούρια προσπάθεια ότι έχει προοπτική κι έτσι ήρθα στον ΑΟ Αγρινίου. Από την αρχή φτιάχτηκε ένα πολύ σωστά δομημένο πλάνο σε σχέση με τις οικονομικές συγκυρίες που υπάρχουν και φτιάξαμε μία ομάδα που θα μπορεί να έχει προοπτική και συνέχεια όχι μόνο στην Α1 ΕΣΚΑΒΔΕ. Από την αρχή το ρόστερ ήταν πολύ δυνατό σε σχέση με άλλες ομάδες και ο στόχος της ανόδου μπήκε εξαρχής. Στόχο την άνοδο είχαν και οι Βόνιτσα, ΑΓΣΙ που επίσης διαθέτουν καλά ρόστερ.
Για εμάς σημαντικό είναι ότι καταφέραμε να έχουμε στο ρόστερ μας αρκετούς ντόπιους που έπαιζαν σε εθνικές κατηγορίες με άλλες ομάδες. Τους μαζέψαμε και τους συγκεντρώσαμε. Η παρουσία ντόπιων αθλητών παίζει μεγάλο ρόλο σε μία επαρχιακή κοινωνία».
Για τους λόγους που επέλεξε να αποδεχτεί την πρόταση του Αγρινίου:
«Τα άτομα που στελεχώνουν το διοικητικό συμβούλιο είναι όλα μπασκετάνθρωποι που είχαν σχέση με το χώρο και παλιότερα. Δεν είναι κάποιοι που απλά μπήκαν. Βρίσκονται εκεί που βρίσκονται από αγάπη για το μπάσκετ. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο πρόεδρος, Θανάσης Κόκιος, ήταν προπονητής. Όλοι όμως έχουν μία εμπειρία στο χώρο. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ένωσαν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό ως δομή και να βάλουν ένα πλάνο που θα φέρει την ομάδα όσο πιο ψηλά γίνεται χωρίς να μπαίνει κάποιο ταβάνι. Αυτή η προοπτική που υπάρχει και το γεγονός ότι συναναστρέφομαι με ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ με έκανε να αναλάβω την ομάδα. Προς στιγμήν το πλάνο δείχνει να βαδίζει σε σωστό δρόμο».
Για τις εμπειρίες του στη Συρία:
«Ουσιαστικά τα πρώτα προπονητικά βήματα μου τα έκανα στο εξωτερικό με την Εθνική ομάδα νέων γυναικών της Ρουμανίας. Στη συνέχεια ήρθε η συνεργασία μου με την γυναικεία ομάδα της Ρουμανίας, Αράντ. Ως βήμα δεν ήταν δύσκολο για εμένα να βγω πάλι στο εξωτερικό για να αναλάβω την εθνική γυναικών της Συρίας. Ήθελαν να δουλέψουν και να ανεβάσουν το επίπεδο και δεν ήταν στον αέρα όλα αυτά. Φανταστείτε ότι η ομοσπονδία είχε αναγκάσει όλες τις ομάδες των εθνικών κατηγοριών να έχουν ξένο προπονητή. Το άσχημο είναι ότι η πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας δεν επέτρεψε να συνεχίσουμε και δεν επέτρεψε στην ομοσπονδία της χώρας να ολοκληρώσει την προσπάθεια της για να ανέβει επίπεδο το μπάσκετ της Συρίας. Πηγαίνοντας σε μία χώρα της Μέσης Ανατολής η εικόνα που περίμενα σε σχέση με αυτό που συνάντησα ήταν πολύ καλύτερο. Προσπαθούσαν σκληρά να δουλέψουν σε υψηλά επίπεδα και έκαναν βήματα προόδου. Ας ελπίσουμε να επανέλθει και πάλι η Ειρήνη στη χώρα γιατί είναι κρίμα».