Ήταν 14 του Ιούνη του 1987, όταν ο μπασκετικός χάρτης της Ευρώπης άλλαζε μιά και καλή… Μία χώρα σχεδόν ασήμαντη, μικρή, δίχως την “βαριά” μπασκετική ιστορία, έγραφε ιστορία. Η εθνική ομάδα της Ελλάδας ανέβαινε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, ρίχνοντας στο καναβάτσο τη μεγάλη – τότε – ρωσική δύναμη. Οι δύο ελεύθερες βολές του “τίμιου γίγαντα” Αργύρη Καμπούρη, έγραψε το τελικό 103-101 στην παράταση κι οδήγησε στο… παραλλήρημα χιλιάδες Ελλήνων απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ελλάδα. Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο μπασκετικό αυλάκι, αλλά πάντα θέλουμε να θυμόμαστε οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι για εκείνη τη μοναδική στιγμή του ελληνικού μπάσκετ.Για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1987 από την Εθνική ομάδα: “Είναι ένα γεγονός από το οποίο έχουν περάσει πολλά χρονιά. Αρκετός κόσμος έζησε με αυτές τις αναμνήσεις, άλλοι μπήκαν στον χώρο του αθλητισμού, του μπάσκετ, έγιναν παράγοντες, προπονητές και αθλητές. Ήταν μία αφετηρία ώστε το άθλημα να πάει μπροστά, όπως κι έγινε. Τόσα χρόνια παραμένει ένα άθλημα που μας δίνει χαρές, συγκινήσεις και μια παγκόσμια αναγνώριση και καταξίωση.
Γι’ αυτό και ο στόχος μας δεν ήταν η κορυφή, ήταν η τετράδα, η οποία θα ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία για το μπάσκετ εκείνης της εποχής. Τρώγοντας όμως έρχεται η όρεξη. Κάθε μέρα αν παρουσιάζεις ένα καλό αγωνιστικό πρόσωπο και με τον κόσμο βέβαια που ήταν πολύ κοντά στην ομάδα, από το ξενοδοχείο μέχρι το ΣΕΦ ο κόσμος ήταν έξω. Ήξερε την ώρα που θα περάσει το πούλμαν. Οι αθλητές τότε είχαν αποκτήσει μεγάλη αυτοπεποίθηση και σεβασμό και αυτό έβγαινε και στο γήπεδο”.
Για την φιλοσοφία και τον τρόπο με τον οποίο δομήθηκε εκείνη η Εθνική ομάδα: “Από το ’86 είχαν μπει κάποια νέα παιδιά στην ομάδα. Υπήρχε όμως ένας πυρήνας έμπειρων αθλητών, όπως ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Περιμέναμε τον Φασούλα, ο οποίος θα ήταν μία σημαντική ενίσχυση για την ομάδα, γιατί είχαμε μόνο έναν ψηλό σε αντίθεση με την Ισπανία και την Σοβιετική Ένωση.
Το πάντρεμα των νέων και των παλιότερων παικτών δημιούργησε ένα οικοδόμημα, το οποίο μέσα στον αγωνιστικό χώρο έβγαζε ένα πολύ καλό πρόσωπο. Ο καθένας που έμπαινε μέσα ήξερε τι έπρεπε να κάνει, ήξερε το ρόλο του. Αυτό είναι και το βασικό σε μια ομάδα, να είναι διακριτοί οι ρόλοι των παικτών, να υπάρχει αξιοκρατία και δίψα για διάκριση. Και όλα τα παιδιά εκείνης της ομάδας διψούσαν για μια μεγάλη διάκριση”.
Για την προετοιμασία που είχε κάνει τότε η ομάδα: “Είχε γίνει μια πολύ μεγάλη προετοιμασία για να αντέξεις τόσους πολλούς αγώνες. Είχε ξεκινήσει πάρα πολύ νωρίς, με πολλούς διεθνείς αγώνες. Φεύγαμε από το ένα τουρνουά και πηγαίναμε στο άλλο. Ήταν μια εμπειρία γιατί είχαμε βάλει υψηλό στόχο. Και επειδή γινόταν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη χώρα μας, δεν μπορούσαμε να παίζουμε για πολύ χαμηλές θέσεις.
Αν καταλήγαμε στις θέσεις 8-12, θα ήταν μια πολύ μεγάλη αποτυχία. Έπρεπε οπωσδήποτε να μπούμε στην οκτάδα,για αυτό το πιο κρίσιμο παιχνίδι ήταν το ματς με την Γαλλία, καθώς παίζαμε την είσοδό μας στην οκτάδα. Εμείς είχαμε το πλεονέκτημα πως αν μπαίναμε στην οκτάδα, επειδή ο όμιλος μας ήταν πραγματικά πολύ δυνατός, είχαμε το περιθώριο παίζοντας σαν τέταρτοι με τον αντίπαλο του άλλου ομίλου, που θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα η Ιταλία, ξέραμε πως ένα παιχνίδι μας έβαζε στην τετράδα.
Την Ιταλία βέβαια δεν την είχαμε κερδίσει ποτέ αλλά όταν πήγαμε και παίξαμε σε ένα τουρνουά δείξαμε μια δυναμική. Και την Ισπανία δεν την είχαμε κερδίσει ποτέ και την κερδίσαμε σε εκείνο το τουρνουά. Είχαμε δείξει μια δυναμική αλλά ήμασταν επιφυλακτικοί, γιατί η νίκη από την ήττα απέχει λίγο”.
Για τον τραυματισμό του Φιλίππου στην αρχή του Ευρωμπάσκετ: “Ήταν σημαντική απώλεια. Το μειονέκτημά μας ήταν ότι δεν είχαμε βάθος. Τότε σε εμάς ήταν μικρός ο αριθμός των αθλητών με μεγάλη εμπειρία, ενώ σήμερα υπάρχουν παιδιά που έχουν παίξει μεγάλο αριθμό διεθνών αγώνων. Έπρεπε να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες, τα παιχνίδια ήταν πολύ σκληρά και είχαμε απώλειες. Ευτυχώς βρέθηκαν παίκτες να αναπληρώσουν τους υπόλοιπους επάξια”.
Πότε κατάλαβε ότι η ομάδα θα μπορούσε να κατακτήσει το τρόπαιο: “Εγώ το είχα συνειδητοποιήσει αλλά δεν μπορούσα να το πω. Όταν πηγαίναμε στο τουρνουά στη Γερμανία και έβλεπα ότι κοντράραμε ή κερδίζαμε χώρες που δεν είχαμε νικήσει ποτέ, έβλεπα ότι η ομάδα είχε ένα αγωνιστικό πρόσωπο, με ξεκάθαρους ρόλους. Υπήρχε μια μεγάλη γκάμα παικτών, οι οποίοι μπορούσαν να φτιάξουν ένα οικοδόμημα.
Όταν γυρίσαμε από το τουρνουά και μπήκε και ο Φάνης Χριστοδούλου στην ομάδα, από εκεί και έπειτα δεν μας έλειπε τίποτα. Οι 7 παίκτες ήταν πρώτης γραμμής κι αυτό σου έδινε την αισιοδοξία πως μπορείς να πας ψηλά. Δεν λέγαμε ότι θα είμαστε πρώτοι βέβαια, κανείς δεν το περίμενε, αλλά λέγαμε ότι θα πάμε ψηλά”.
Για το ότι η Εθνική πέρα από τα αποτελέσματα, έπαιζε και ωραίο μπάσκετ: “Είχαμε τον Νίκο Γκάλη που είναι ένας θεαματικός παίκτης. Δύο παίκτες ήταν θεαματικοί στο Παγκόσμιο μπάσκετ, ο Τζόρνταν και ο Γκάλης, οι οποίοι έβαζαν 40 πόντους στο παιχνίδι. Και όλοι οι πόντοι που σημείωναν ήταν θεαματικοί. Κι ο Νοβίτσκι τώρα βάζει 40 πόντους αλλά από ένα σουτ. Είχαμε τον Γιαννάκη που είχε άψογη συνεργασία με τον Γκάλη, είχε πρόσωπο η ομάδα και μπορέσαμε να το βγάλουμε στο γήπεδο. Παίζαμε καλό μπάσκετ και βγάζαμε καλή εικόνα, μέσα κι έξω από το γήπεδο. Ήταν μετρημένα τα παιδιά και φαινόταν το ήθος τους από τις δηλώσεις τους και τα συμπάθησε ο κόσμος.
Όσα ακολούθησαν την κατάκτηση του τροπαίου: Ήταν ανεπανάληπτο όταν ήρθε η μητέρα μου στο γήπεδο. Δεν περίμενα να την δω, γιατί είχε βαρύ διάστρεμμα, αλλά δεν καταλάβαινε τίποτα. Κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή, ερχόταν αρκετός κόσμος στο ξενοδοχείο. Παιδάκια ήθελαν να πάρουν αυτόγραφα και να φωτογραφηθούν.
Θεωρούσαν τους παίκτες μεγάλα ινδάλματα και πριν πετύχουμε το στόχο. Αυτό είναι κάτι που σε ανεβάζει ψυχολογικά. Ήταν ένα οικοδόμημα το οποίο πιστεύω από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν υποδειγματικό, ήταν απόλυτα υγιές”. |
Τελικός
Ρωσία (Αλεξάντερ Γκομέλσκι) Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8.