«Ρε μπας και ξύπνησα σε άλλη χώρα;» Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από εσάς θα αναρωτηθήκατε κάτι ανάλογο χθες, αρκεί να χρησιμοποιείτε τα social media. Όπου μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό – λίγο έως πολύ όλοι, δηλαδή – βιώνουμε ένα πραγματικά μοναδικό φαινόμενο. Όλη η Ελλάδα να υποκλίνεται και να συγχαίρει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τον Ολυμπιακό γι’ αυτό που πέτυχε στο Λονδίνο. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε ΟΛΟΙ, όπως έλεγε και η διαφήμιση. Παναθηναϊκοί, Παοκτσήδες, Αεκτσήδες, Αρειανοί, άφησαν όλοι στην άκρη τα μίση και είχαν να πουν μια καλή κουβέντα τους για τον Μπαρτζώκα, τους Αγγελόπουλους, τον Χάινς, τον Σπανούλη και όλους τους συντελεστές αυτής της επιτυχίας.
Μιας εκκωφαντικής επιτυχίας, που πραγματικά δεν άφησε περιθώριο ούτε και στον πλέον κακόπιστο να την αμφισβητήσει.
Δημόσια φυσικά γιατί οι απανταχού «καμένοι» δεν εξέλειψαν έτσι ξαφνικά, απλά προφανώς προτίμησαν να μην εκφραστούν. Αφήνοντας χώρο στους υγιείς φιλάθλους που αποτελούν και την μεγάλη πλειοψηφία να επικροτήσουν την αξία, την σκληρή δουλειά, το πάθος, την μαγκιά. Αυτά που αντιπροσωπεύει, δηλαδή το δημιούργημα των αδελφών Αγγελόπουλων.
Δυστυχώς, όμως ξέρουμε και ξέρετε καλά ότι τόση υγεία δεν αντέχεται σε αυτή την χώρα. Σε κανέναν μήνα θα μπούμε σε ρυθμούς τελικών πλέι οφ. Και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – μόνο ο Πανιώνιος δείχνει ικανός να φανεί λίγο απειλητικός στο δίδυμο των αιωνίων – θα έχουμε ακόμα ένα επεισόδιο στο γνωστό έργο. Και η τιτανομαχία Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, των δύο ομάδων, δηλαδή που μετράνε 9/18 ευρωπαϊκούς τίτλους απ’ το 1996 και μετά – ήταν μην γίνει η αρχή… – θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Και αντί να ασχολούμαστε με τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, τον Χάινς και τον Λάσμε, οι πρωταγωνιστές θα είναι πάλι ο Μπάμπης ο σουγιάς, ο Μήτσος ο πεταλούδας και ο Τάκης ο σιδερογροθιάς.
Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά τίποτα δεν προδικάζει το αντίθετο. Εδώ και χρόνια οι διοικήσεις συμμερίζονται την περίφημη ρήση Κόκκαλη – «αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε» – με την Πολιτεία να μοιάζει να επικροτεί την στάση τους χάρη στην προκλητική αδιαφορία που επιδεικνύει. Οπότε όσοι υγιώς σκεπτόμενοι χορτάστε υγεία τώρα που μπορείτε…
Χάινς εσύ σούπερ σταρ!
Κατά τα άλλα για να καταπιαστούμε και λίγο με το αγωνιστικό κομμάτι του φάιναλ φορ προσωπικά δεν έχω να προσθέσω κάτι σε αυτό που είδε όλος ο κόσμος. Ότι την κούπα την πήρε η ομάδα που την άξιζε… 101% για λόγους που επίσης έγιναν αντιληπτοί στο ευρύ κοινό. Μια ομάδα με όλη την σημασία της λέξης, με παίκτες που δάγκωναν στην καρωτίδα τον αντίπαλο και έβαζαν το «εγώ» κάτω από το «εμείς» και έπαιξαν ελκυστικό μπάσκετ, είτε σε καταστάσεις 5 εναντίον 5, είτε σε φρενήρη ρυθμό σε ανοιχτό γήπεδο.
Ωστόσο θα κάνω μία εξαίρεση για το θέμα «MVP του φάιναλ φορ». Με βάση την εξέλιξη του τελικού θεώρησα και εγώ δεδομένο πριν την λήξη του ότι ο Σπανούλης δεν τον έχανε (και) αυτό τον τίτλο. Δικαίως θα πουν οι πολλοί, ενδεχομένως και οι περισσότεροι, αφού εκεί που ήταν «άφαντος» στο πρώτο μέρος, μετά «μπουμπούνησε» 22 ποντάκια!
Respect στον αρχηγό, εν τούτοις προσωπικά ψηφίζω Κάιλ Χάινς. Χάρμα ιδέσθαι ήταν και στα 46 λεπτά που αγωνίστηκε σε αυτό το φάιναλ φορ ο αμερικανός! Τα’ βαλε με θηρία τύπου Κασούν, Κρστιτς, Ρέγιες, με παίκτες όπως ο Μπέγκιτς που του έριχναν ένα κεφάλι και βγήκε νικητής. Και δεν είναι μόνο οι πόντοι, τα ριμπάουντ, οι τάπες, ή, τα κλεψίματα που το δείχνουν. Μια προσεκτική ματιά να ρίξετε μόνο έστω και στα σκριν που έκανε ο μέχρι προ διετίας σχετικά άγνωστος Χάινς – στην ταπεινή Μπάμπεργκ έπαιζε – θα αντιληφθείτε πόσο καταλυτική είναι η παρουσία του σε αυτή την ομάδα. Μιλάμε για το απόλυτο εργαλείο, που είναι απλά άτυχος κατά μία έννοια επειδή επισκιάζεται απ’ την ηγετική παρουσία του Σπανούλη.
Πλην του Χάινς φυσικά άπαντες ανταποκρίθηκαν στους ρόλους τους. Με τον Λο να δείχνει για μία ακόμα φορά πόσο υποτιμημένος είναι, τον Σλούκα πόσο πολύ έχει προοδεύσει και τον Κατσίβελη μεγάλη ωριμότητα. Η, μάλλον, σχεδόν άπαντες, αφού φανταστείτε να είχε ο Ολυμπιακός κάποιον άλλον παίκτη στην θέση του Πάουελ, του μοναδικού που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες…