Ο αθλητισμός έχει γίνει… λάστιχο! Η επιτροπή των λοιμοξιολόγων συνεχίζει να “φρενάρει” προπονήσεις και αγώνες, αφήνοντας σε… “κωματώδη” κατάσταση παίκτες, προπονητές, αλλά κι όλους όσοι κινούνται στον αθλητικό χώρο και δη στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, που δικαίως αρχίζουν κι αισθάνονται “παιδιά ενός κατώτερου θεού”. Εκείνο που διαπιστώνουν είναι πως η πολιτεία τους έχει ξεχασμένους και πλέον δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, αλλά ξεσπούν. “Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει”, τονίζει ο άσος της ΦΕΑ Χάρης Λίτσος, μιλώντας στην επίσημη σελίδα της ομάδας στο facebook, καλώντας όλους τους υπεύθυνους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. “Όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε αυτό που αγαπάμε – και όπως αποδείχθηκε μέχρι τον Νοέμβριο – το κάναμε και κάτω από απόλυτη ασφάλεια και υπευθυνότητα. Πρέπει η πολιτεία και η ομοσπονδία επιτέλους να πράξουν υπεύθυνα και να μην πετάνε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον”, προσθέτει χαρακτηριστικά…
Ο έμπειρος φόργουορντ, ο οποίος ανανέωσε τη συνεργασία του με την ομάδα της Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας το περασμένο καλοκαίρι κι έχει πετύχει 26 πόντους σε τρία ματς τη φετινή σεζόν μίλησε για την όλη κατάσταση που επικρατεί στον χώρο του αθλητισμού και δη στο μπάσκετ με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού.
Καλώς, ή κακώς έχει γίνει ένας διαχωρισμός στο μπάσκετ με την μία πλευρά να είναι οι ομάδες που έχουν αγώνες και προπονήσεις κι από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι που απλά κοιτάζουν. Θεωρείς πως αυτό είναι σωστό, ή λάθος;
“Ο διαχωρισμός που αναφέρεσαι δεν υπάρχει μόνο στο μπάσκετ, αλλά και στην καθημερινότητα μας. Βλέπεις επιχειρήσεις κλειστές (π.χ. εστίαση, λιανική κλπ. ) και άλλες να δουλεύουν. Αυτή η έλλειψη οργάνωσης και σχεδίου είναι κάτι που χαρακτηρίζει την τωρινή κατάσταση. Όσον αφορά το μπάσκετ τώρα, φυσικά και είναι άδικο. Όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε αυτό που αγαπάμε – και όπως αποδείχθηκε μέχρι τον Νοέμβριο – το κάναμε και κάτω από απόλυτη ασφάλεια και υπευθυνότητα. Πρέπει η πολιτεία και η ομοσπονδία επιτέλους να πράξουν υπεύθυνα και να μην πετάνε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Πολλοί ζούνε εαυτούς και οικογένειες από το μπάσκετ, άσχετα σε ποια κατηγορία αγωνίζονται. Και μην ξεχνάμε δεν είναι μόνο οι αθλητές… Είναι οι προπονητές, γυμναστές, φροντιστές, φυσιοθεραπευτές. Αλλά μην εστιάζουμε μόνο στο οικονομικό… Το ψυχολογικό το έχει σκεφτεί κανείς;”.
Σε ένα πιθανό τετ α τετ με αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, τι θα τους έλεγες;
“Ανοίξτε τα γήπεδα, τα γυμναστήρια και όλους τους χώρους άθλησης. Οι ομάδες έδειξαν, το μεγαλύτερο ποσοστό, ότι μπορούσαν να λειτουργήσουν λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα. Οι ακαδημίες και τα αγωνιστικά τμήματα λειτουργούσαν με υπευθυνότητα”.
Σε ατομικό επίπεδο τι κάνεις για να μπορέσεις να διατηρήσεις το σώμα σου σε όποιο αγωνιστικό επίπεδο μπορείς;
“Όσον αφορά εμένα προσπαθώ με κάποιες ασκήσεις, όπως τρέξιμο, λάστιχα κλπ., να συντηρήσω τον εαυτό μου όσο το δυνατόν καλύτερα, όμως τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ομαδική προπόνηση και την καθημερινή τριβή με τους συμπαίκτες και προπονητές. Μην ξεχνάμε, το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα…!!”.
Όλοι λένε πως η χρονιά είναι χαμένη, θεωρείς πως μπορεί να υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;
“Θα συμφωνήσω ότι η χρονιά είναι χαμένη…Είναι πολύ δύσκολο να τελειώσουν τα πρωταθλήματα. Οι εμβόλιμες αγωνιστικές δεν είναι λύση, γιατί οι περισσότεροι αθλητές, ειδικά σε Β’, Γ’ εθνική και φυσικά στα τοπικά εργάζονται καθημερινά, οπότε δεν μπορούν να ακολουθήσουν το πρόγραμμα των αγώνων. Το θέμα είναι να μην χάσουμε και την επόμενη χρονιά. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι ρομπότ. Χρειάζεται περίοδος προσαρμογής για να φτάσουμε πάλι σε επιθυμητά επίπεδα. Το κάναμε μια φορά στο περσινό lockdown, δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να το ξανακάνουμε τώρα, ειδικά τα παιδιά που είναι σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία”.