Η μορφή του γνωστή όχι μόνο στα ποδοσφαιρικά και μπασκετικά (κατά κύριο λόγο) γήπεδα της Λάρισας, αλλά σχεδόν σε όλο το πανελλήνιο. Ακόμη και όταν μπασκετικές ομάδες της Λάρισας έπαιζαν εκτός έδρας κάποιο σημαντικό παιχνίδι, έβλεπες ξαφνικά τον Ηλία να μπαίνει μέσα στο γήπεδο και με κόρνες, σφυρίχτρες να ζητωκραυγάζει και να στηρίζει. Και που τον έχανες που τον έβρισκες, στο κλειστό του Αλκαζάρ, στις κερκίδες, με το ραδιοφωνάκι ανοιχτό, και το τετράδιο να σημειώνει σκορ, πόντους και ονόματα.
Πριν λίγα χρόνια το τηλέφωνο χτύπησε για να μου μεταφέρουν μία κακιά φήμη, ότι ο Ηλίας “έφυγε”. Λίγη ώρα αργότερα, Σάββατο ήταν, τον είδα να είναι ξαπλωμένος στις κερκίδες του κλειστού του Αλκαζάρ, παρακολουθώντας παιχνίδι της ΕΣΚΑΘ με την αντίστοιχη της Θεσσαλονίκης. “Άντε στο καλό σου μας τρόμαξες ρε” του είπα και γελούσε… Γελούσε με αυτό του το γέλιο, το αληθινό…
Το τηλέφωνο χτύπησε και πάλι, ούτε ένα 24ωρο πριν, και δεν πίστεψα ότι ο Ηλίας είχε “φύγει” ξανά. “Είναι σίγουρο όσο την άλλη φορά;” ρώτησα, πιστεύοντας ότι πρόκειται για “ράδιο αρβύλα”, με την απάντηση να είναι δραματικά συγκλονιστική. Ο Ηλίας, ο Ρας, ο Κανιέμπα, είχε όντως “φύγει” όμως. Ήρεμος, στον ύπνο του, σε ηλικία, 46 χρονων, χθες το πρωί…
Ο καθένας στη Λάρισα έχει να διηγηθεί ιστορίες για τον Ηλία. Για το πως τα κατάφερνε στη σκληρή καθημερινότητα. Για το τι έκανε 24 ώρες το 24ωρο στο γήπεδο του Αλκαζάρ. Για το ραδιοφωνάκι, και το τετράδιο. Για το ρολόι που είχε αγοράσει δύο ευρώ και πήρε άλλο όταν άδειασε η μπαταρία του, γιατί όπως είπε, φθηνότερο ήταν από το να αγοράσει καινούρια μπαταρία. Για την μπλούζα που του χάρισαν με το όνομά του τα κορίτσια της Ολυμπιάδας όταν πανηγύριζαν την άνοδο στην Α1 Γυναικών. Για το ότι ήξερε πάντα ποιος παίζει και που. Και αλίμονο, τον ήξεραν παίκτες και παίκτριες, που έρχονταν από άλλες πόλεις. Γιατί ο Ηλίας ήταν ένας και μοναδικός.
Η αθλητική Λάρισα θρηνεί. Και όλοι ευχόμαστε καλό Παράδεισο στον Ηλία Κουβάκη, όπως ήταν το πλήρες όνομά του…