Επειτα από έναν χρόνο ο Σάββας Κατσούνης δεν θα βρίσκεται στον πάγκο του Παπάγου και ο έμπειρος προπονητής μέσω του προσωπικού του προφίλ σε μέσω κοινωνικής δικτύωσης παρέθεσε την άποψή του σχετικά με ότι συνέβη μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα στην ομάδα.
Αναλυτικά:
«Ευχαριστώ όλους σας για τις θερμές ευχές σας. Εχθές τελείωσε η συνεργασία μου με τον Α.Σ.Παπάγου μετά από ακριβώς ένα χρόνο και αν και δε το συνηθίζω θα ήθελα να επικοινωνήσω κάποιες σκέψεις μου. Ανέλαβα τον Παπάγου σε μια πολύ δύσκολη στιγμή αντικαθιστώντας ένα πολύ έμπειρο και καταξιωμένο προπονητή με στόχο να αντιστρέψω το πολύ βαρύ κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι δύο εντός έδρας ήττες από τους βασικούς ανταγωνιστές για την αποφυγή του υποβιβασμού Μαρούσι και Καρδίτσα. Μια ομάδα με περιορισμένο roster βάση των οικονομικών δυνατοτήτων η οποία είχε κτιστεί από τον προηγούμενο προπονητή κυρίως πάνω στους τρεις παίκτες με τη μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι,τους Φακοπουλίδη-Φιλλιπάκο-Μελισσαράτο.
Παρότι προσπάθησα να αποκαταστήσω τις κακές σχέσεις του πρώτου με τους υπόλοιπους παίκτες,ο ίδιος ήταν αρνητικός και με ανάγκασε στην αποπομπή του,έχοντας όμως τη διαβεβαίωση της διοίκησης ότι θα γίνει προσπάθεια αντικατάστασης του από τη κοινοτική αγορά,καθότι δεν υπήρχε άλλος άσσος στην ομάδα η οποία θα έμενε γυμνή στη πιο σημαντική θέση.Κάτι που δεν έγινε ποτέ παρότι είχαν βρεθεί οι παίκτες με πολύ μικρή επιβάρυνση για την ομάδα.
Παρόλα αυτά η ομάδα βρήκε το δρόμο της, έκανε μεγάλες νίκες, αντέστρεψε τα προγνωστικά κερδίζοντας μέσα στο Μαρούσι-Καρδίτσα και έφτασε να φαντάζει και φαβορί για την αποφυγή των play out παρότι είχε χάσει από σοβαρό τραυματισμό και το δεύτερο βασικό πυλώνα της τον Φιλλιπάκο την ώρα που είχε φτάσει στη καλύτερη του κατάσταση. Και τότε ακριβώς έγινε και το τρίτο-και μεγαλύτερο κακό στην ομάδα,ο τραυματισμός σε αυτοκινητιστικό του Μελισσαράτου,τον οποίο η ομάδα με το ήδη μικρό roster δε μπόρεσε να καλύψει με αποτέλεσμα η ομάδα να μη μπορέσει να κρατήσει τουλάχιστο το πλεονέκτημα στα play out και να ηττηθεί ξεμένωντας από δυνάμεις από το σαφώς πιο ξεκούραστο και με περισσότερες λύσεις Μαρούσι.Όταν μου ζητήθηκε το καλοκαίρι να παραμείνω στην ομάδα οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες-κανείς παίκτης από τη προηγούμενη ομάδα δεν ήθελε να παραμείνει παρότι μέσω της ομάδας αυτής βρήκαν την ευκαιρία να παίξουν και να διακριθούν στην Α2, εξαργυρώνοντας τη δική τους προσπάθεια, Saleh-Αποστολίδης-Δέδες. Συγχρόνως ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν παίκτες να πλαισιώσουν τους Ζώρζο–Παπαπετρου που τελικά παρέμειναν καθώς όποιον παίκτη πλησιάσαμε προτίμησε κάποια αντίπαλο μας.Ο μοναδικός λόγος που παρέμεινα στην ομάδα ήταν ότι ένοιωθα ότι έπρεπε να δώσω ότι μπορώ για αυτούς τους 15-20 καταπληκτικούς ,αγνούς, συγκινητικούς φιλάθλους που έκαναν 700 km σε μια ημέρα για να έρθουν-και στο τέλος να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά στη Καρδίτσα.
Θέλω αυτοί να ξέρουν ότι προσπάθησα-και είναι πολύ δύσκολο- σε πολύ λίγες μέρες να δημιουργήσω ένα αξιόμαχο σύνολο ξεκινώντας από το μηδέν-10 παίκτες από διαφορετικές ομάδες και με μικρή εμπειρία αγωνιστική οι οποίοι έρχονταν μέχρι και τη τελευταία εβδομάδα πριν το πρωτάθλημα.Ανέλαβα μια πολύ δύσκολη αποστολή που δύσκολα θα αναλάμβανε προπονητής στη θέση μου χωρίς να μπορούν να στελεχώσουν όπως αυτοί θέλουν μια ομάδα. Και το έκανα -και δεν είναι η πρώτη φορά-επειδή αγαπώ αυτό που κάνω και πιστεύω πολύ στη δουλειά μου.
Δε φοβάμαι το κόστος κάτι για το οποίο έχω πληρώσει νομίζω μέχρι στιγμή στη καριέρα μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι να νοιώθω ότι οι άλλοι αντιλαμβάνονται το έργο μου και με στηρίζουν. Δε θα έμενα ποτέ σε ομάδα που νοιώθω ότι υπάρχει δυσαρέσκεια, όσο ισχυρό και αν ήταν το συμβόλαιο που έτρεχε. Αυτό το συναίσθημα το ένοιωσα λοιπόν από το πρώτο επίσημο παιχνίδι-στο κύπελλο, όταν απέναντι σε μια σαφώς πιο έτοιμη ομάδα με πολύ πιο ακριβό roster εκτός έδρας οι περισσότεροι στάθηκαν στο πως καταφέραμε στο τέλος και χάσαμε και όχι στο ότι στο τέλος του τρίτου 10′ κερδίζαμε 20 πόντους. Σημειωτέον ότι για εμάς ήταν ουσιαστικά το 2ο φιλικό από την αρχή της προετοιμασίας και το roster δεν είχε ολοκληρωθεί. Από τότε κατάλαβα το λάθος μου να πιστεύω ότι αυτά που αισθανόμουν εγώ για τους άλλους ισχύει και αντίστροφα. Η πορεία μου στον Παπάγου όδευε προς το τέλος παρότι αν δεν είχε βάλει το τρίποντο ο Δενδρινός και δεν είχαμε χαρίσει τόσο αστεία το παιχνίδι στο Γλαύκο,αν δεν είχαμε χάσει για ένα μήνα τον Αγγελόπουλο, αν δεν τραυματιζόταν ο Μπάλος μετά τη παιχνιδάρα με το Παγκράτι η εικόνα θα φαινόταν διαφορετική… Το γυαλί είχε ραγίσει».