Η είδηση του χαμού του συγκλόνισε τα στέκια του ερασιτεχνικού μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, καθώς ο 35χρονος Ιωνάς Ματζούνης ήταν ένα απ’ τα αγαπητά παιδιά. Και μία απ’ τις μπασκετικές προσωπικότητες της πόλης και του ΠΑΟΚ, ο Γιάννης Πολίτης στέλνει ένα τελευταίο γράμμα στον Ιωνά, “… τον φίλο του, τον αθλητή του, τον φοιτητή του, τον προπονητή, τον άνθρωπο“…
“ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΙΩΝΑ….
Στον φίλο μου…, τον αθλητή μου…, τον φοιτητή μου…, τον προπονητή…, τον άνθρωπο…!!!
Έζησες με θόρυβο και έφυγες απλά, άηχα, απρόσμενα… Όσοι από μας είχαμε την τύχη να σε ξέρουμε, μιλάμε για τον Ιωνά μας που τα’ ζήσε όλα, έντονα, συμπυκνωμένα, χαμογελαστά. Μέσα στα λίγα σου χρόνια, χώρεσες το δίχως άλλο δυο ζωές. Με τις πράξεις σου και τις γνώσεις σου έδωσες σε πολλούς ανθρώπους, συναθλητές και αθλητές, ανακούφιση και παρηγοριά. Πάντα εκρηκτικός, πάντα δίκαιος, πάντα χαμογελαστός, ξεχώριζες ανάμεσα στο πλήθος που σε περιστοίχιζε, σα να’ ξέρες χρόνια πριν γεννηθείς ποιον δρόμο να πάρεις… Δεν ήταν εύκολο να βάλεις περισσότερο νερό στο κρασί σου, ούτε μπόρεσες αυτό να το κρύψεις από τον «Αόρατο» του Ρίτσου, αυτόν που σκάρωσε τούτη τη φάρσα και μας άφησε σύξυλους:
Για να είμαι ειλικρινής όμως δεν πολυκατάλαβα πώς οργανώθηκε όλο τούτο το ταξίδι. Πώς μας αποχαιρέτισες έτσι ξαφνικά, σα να ήταν η αναχώρησή σου προετοιμασμένη από καιρό… Λες και κάτι μας αποκοίμισε. Ποτέ δε θα πάψουμε να αναρωτιόμαστε…
Θα δανειστώ δυο λόγια από το Ρίτσο, για να δείξω –όσο μπορώ- την ξεχωριστή σου ποιότητα, τη μοναδική σου ανιδιοτέλεια, το μεγάλο και ασυγχώρητο κενό που αφήνεις στην παρέα μας…
Μα ρε Ιωνά, όλο αυτό που κάνω τώρα, να κάθομαι και να γράφω με δεδομένο πως δε θα σε ξαναδώ, δε μπορώ να το δεχτώ… Ούτε εγώ, ούτε η Αρετή, ούτε ο Γιώργος, ούτε ο Βαλάντης, ούτε ο Δημήτρης, ούτε κανένας μας … Απλά δε μπορώ. Κι ας λέει ο Ουράνης ότι:
«Δεν πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε:
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τούς λησμονάνε!»
Γιάννης Πολίτης”.