Ο κόσμος στο τελευταίο παιχνίδι του Αμύντα για φέτος, γέμισε το κλειστό του Υμηττού για να αποχαιρετήσει τον εμβληματικό αρχηγό, Λεωνίδα Ζούπα.
Μία διαδρομή 30 χρόνων εκ των οποίων τα 24 στο ανδρικό, έφτασε στις 11 Μαίου στο τέλος της. Από τα μίνι το 1992, στους παίδε3 το 1995. Από το πρώτο του καλάθι τον Δεκέμβριο του 1998 έως σήμερα (Αμύντας-Έσπερος 58-78), χαρακτηρίζεται από το ήθος και την ευγενική ηρεμία του.
Στον τελευταίο του “χορό” ήταν όλοι εκεί… Πρώην προπονητές του, συμπαίκτες, φίλοι. Λίγα λεπτά μετά την παράδοση της υπογεγραμμένης φανέλας από τους συμπαίκτες του και την ανακοίνωση της απόσυρσης της φανέλας με τον αριθμό «4» ο Λεωνίδας Ζούπας στάθηκε μπροστά από το μικρόφωνο για να κάνει το δικό του απολογισμό.
«Αυτό που γίνεται σήμερα είναι πέρα από προσδοκία που είχα όταν ξεκίνησα πριν από 30 χρόνια. Είναι όλοι εδώ οι προπονητές που είχα, δεν το περίμενα ποτέ, πάρα πολύ συμπαίκτες μου, όλοι μου οι φίλοι. Μου έχουν στείλει μηνύματα άνθρωποι που είχα να μιλήσω πάνω από δέκα χρόνια», ανέφερε αρχικά μέσα σε κλίμα συγκίνησης και συνέχισε.
«
Θέλω να ευχαριστήσω πάνω από όλα τους γονείς και τα αδελφια μου που με στήριξαν από την πρώτη στιγμή. Με άφησαν να κάνω τα λάθη μου και τα σωστά μου και με προστάτεψαν για να δώσω τα πάντα για αυτήν την ομάδα.
Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που με ανέχτηκε τα τελευταία 15 χρόνια ώστε να κάνω αυτήν την πορεία μέχρι σήμερα. Για εμένα ο Αμύντας είναι μία δεύτερη οικογένεια, οι προπονητές και οι συμπαίκτες που είχα ήταν μια πραγματική οικογένεια από 15 χρόνων έως τα 40. Δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου αυτές τις δύο ημέρες. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που έδωσα τα πάντα για αυτήν την ομάδα και πήρα 100 φορές περισσότερα.
Είχα δώσει μία υπόσχεση στον εαυτό μου, ο 1998 όταν ξεκίνησα να παίζω ο Αμύντας υποβιβάστηκε από την Α2. Είχα πει ότι θα φύγω όταν θα είναι στην Α2. Νομίζω ότι τα κατάφερα καλά. Φεύγω όχι απλά γεμάτος αλλά ευτυχισμένος όσο τίποτα άλλο. Ολοι οι προπονητές και οι συμπαίκτες μου με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ολα τα παιδιά που έχουμε περάσει τόσα πολλά, πολύ λίγες χαρές γιατί η αλήθεια είναι ότι μια ομάδα γειτονιάς όπως είναι ο Αμύντας, οι χαρές είναι λίγες, αλλά είναι τόσο έντονες που κανείς δεν θα τις ξεχάσει ποτέ. Είναι εδώ παιδιά που ήμασταν μαζί 15-16 χρονών που ζήσαμε μεγάλες στιγμές και είναι εδώ και οι τελευταίοι μου συμπαίκτες, οι οποίοι μου φύλαξαν το καλύτερο τέλος».