Επί ελληνικού εδάφους βρίσκεται η αποστολή των προπονητών που είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ, προκειμένου να παρακολουθήσει κολεγιακά και επαγγελματικά προγράμματα προπονήσεων. Οι εντυπώσεις και οι εμπειρίες που αποκόμισαν οι «τυχεροί» της αποστολής είναι αρκετές. Και μερικές απ’ αυτές τις παραθέτει ο Αχιλλέας Δεμέναγας – εις εκ των επτά προπονητών που συμμετείχαν στο ταξίδι – μέσω του site των προπονητών…
«Το βασικότερο είναι ότι εκεί αντικρίσαμε την ιδανική κατάσταση για το μπάσκετ. Το πως πρέπει να λειτουργεί το μπάσκετ και ειδικά στα σχολεία. Το πως οι άνθρωποι που γνωρίζουν έχουν επενδύσει στο να έχουν φοβερές υποδομές και οργάνωση. Γι’ αυτούς είναι αυτονόητο πως για να παράγουν πρέπει να ξεκινήσουν από το γυμνάσιο την παραγωγική διαδικασία. Είναι δεδομένο ότι κάθε σχολείο έχει ένα γήπεδο ένα προπονητήριο και το ανάλογο επιτελείο.
Ο κάθε μαθητής – αθλητής έχει πλήρη υποστήριξη. Τα παιδιά εκεί ασχολούνται μόνο με τα μαθήματα τους και το μπάσκετ. Σε θέματα μπάσκετ δίνουν μεγάλη προσοχή στα βασικά σε ηλικίες 13-15. Τα κολέγια τους παίρνουν έτοιμους από πλευράς βασικής κατάρτισης. Εκεί μπαίνουν πράγματα που για μας είναι δεδομένα εκεί όμως, τα δουλεύουν καθημερινά.
Το βασικό έχει να κάνει με την ένταση της προπόνησης, με το πως σκέφτονται την ομάδα και πως περνάει από τους προπονητές η λειτουργία μιας ομάδας, ο σεβασμός και η αλληλεγγύη. Πάνω σε αυτά δουλεύουν κάθε μέρα σε κάθε στιγμή της προπόνησης. Αν κάποιος αθλητής δεν είναι συγκεντρωμένος θα πέσουν πάνω του όλοι οι υπόλοιποι αθλητές.
Το να τρέχει όλη η ομάδα σαν τιμωρία είναι μέρος της προπόνησης. Μερικά πράγματα μπορείς να τα κάνεις και εδώ. Όλο αυτό δεν γίνεται όμως, να περάσει πρέπει να αλλάξει όλο το σύστημα του μπάσκετ. Ο προπονητής που ασχολείται με μικρές ηλικίες το ταξίδι αυτό πρέπει να το κάνει, είτε με το Σύνδεσμο είτε μόνος του. Είναι τρομερή εμπειρία και εικόνα.
Αυτό που μπορεί να μεταφέρει ο προπονητής, είναι το κομμάτι το παιδαγωγικό του δασκάλου, σε ηλικίες από 13 ως 17. Ο προπονητής πρέπει να μείνει παιδαγωγός όπως στα μίνι, μέχρι και το τέλος του παιδικού. Ξέρουν τι κάνουν εκεί και το κάνουν καλά. Τα γυμναστήρια των κολεγίων και των σχολείων είναι επιπέδου Ευρωλίγκα. Μπήκαμε στο Τεμπλ και στο Βιλανόβα και νομίζαμε ότι είμαστε στο ΟΑΚΑ. Γραφεία προπονητών, βίντεο, 12 μπασκέτες για ατομικές προπονήσεις.
Σε ένα γήπεδο με 12 μπασκέτες να μπορείς να δουλέψεις και εδώ ψάχνουμε γήπεδο να κάνουμε προπόνηση. Μελαγχόλησα γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα. Μιλήσαμε με τους προπονητές και επικεντρώθηκαν σε αυτό: Ένταση στην προπόνηση, δομημένη προπόνηση και μείνετε δάσκαλοι, αυτά μας είπαν σαν συμβουλές.
Σε κάθε άσκηση υπάρχει στόχος. Το ρολόι είναι δεδομένο σε κάθε άσκηση, είναι καλό για την δόμηση της προπόνησης και στην Ελλάδα θεωρείται πολυτέλεια. Γενικά τα ταξίδια αυτά στις ΗΠΑ πρέπει να συνεχιστούν, είναι τεράστια εμπειρία για κάθε Ευρωπαίο προπονητή».
«Μελαγχόλησα γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα»…
Επί ελληνικού εδάφους βρίσκεται η αποστολή των προπονητών που είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ, προκειμένου να παρακολουθήσει κολεγιακά και επαγγελματικά προγράμματα προπονήσεων. Οι εντυπώσεις και οι εμπειρίες που αποκόμισαν οι «τυχεροί» της αποστολής είναι αρκετές. Και μερικές απ’ αυτές τις παραθέτει ο Αχιλλέας Δεμέναγας – εις εκ των επτά προπονητών που συμμετείχαν στο ταξίδι – μέσω του site των προπονητών…
«Το βασικότερο είναι ότι εκεί αντικρίσαμε την ιδανική κατάσταση για το μπάσκετ. Το πως πρέπει να λειτουργεί το μπάσκετ και ειδικά στα σχολεία. Το πως οι άνθρωποι που γνωρίζουν έχουν επενδύσει στο να έχουν φοβερές υποδομές και οργάνωση. Γι’ αυτούς είναι αυτονόητο πως για να παράγουν πρέπει να ξεκινήσουν από το γυμνάσιο την παραγωγική διαδικασία. Είναι δεδομένο ότι κάθε σχολείο έχει ένα γήπεδο ένα προπονητήριο και το ανάλογο επιτελείο.
Ο κάθε μαθητής – αθλητής έχει πλήρη υποστήριξη. Τα παιδιά εκεί ασχολούνται μόνο με τα μαθήματα τους και το μπάσκετ. Σε θέματα μπάσκετ δίνουν μεγάλη προσοχή στα βασικά σε ηλικίες 13-15. Τα κολέγια τους παίρνουν έτοιμους από πλευράς βασικής κατάρτισης. Εκεί μπαίνουν πράγματα που για μας είναι δεδομένα εκεί όμως, τα δουλεύουν καθημερινά.
Το βασικό έχει να κάνει με την ένταση της προπόνησης, με το πως σκέφτονται την ομάδα και πως περνάει από τους προπονητές η λειτουργία μιας ομάδας, ο σεβασμός και η αλληλεγγύη. Πάνω σε αυτά δουλεύουν κάθε μέρα σε κάθε στιγμή της προπόνησης. Αν κάποιος αθλητής δεν είναι συγκεντρωμένος θα πέσουν πάνω του όλοι οι υπόλοιποι αθλητές.
Το να τρέχει όλη η ομάδα σαν τιμωρία είναι μέρος της προπόνησης. Μερικά πράγματα μπορείς να τα κάνεις και εδώ. Όλο αυτό δεν γίνεται όμως, να περάσει πρέπει να αλλάξει όλο το σύστημα του μπάσκετ. Ο προπονητής που ασχολείται με μικρές ηλικίες το ταξίδι αυτό πρέπει να το κάνει, είτε με το Σύνδεσμο είτε μόνος του. Είναι τρομερή εμπειρία και εικόνα.
Αυτό που μπορεί να μεταφέρει ο προπονητής, είναι το κομμάτι το παιδαγωγικό του δασκάλου, σε ηλικίες από 13 ως 17. Ο προπονητής πρέπει να μείνει παιδαγωγός όπως στα μίνι, μέχρι και το τέλος του παιδικού. Ξέρουν τι κάνουν εκεί και το κάνουν καλά. Τα γυμναστήρια των κολεγίων και των σχολείων είναι επιπέδου Ευρωλίγκα. Μπήκαμε στο Τεμπλ και στο Βιλανόβα και νομίζαμε ότι είμαστε στο ΟΑΚΑ. Γραφεία προπονητών, βίντεο, 12 μπασκέτες για ατομικές προπονήσεις.
Σε ένα γήπεδο με 12 μπασκέτες να μπορείς να δουλέψεις και εδώ ψάχνουμε γήπεδο να κάνουμε προπόνηση. Μελαγχόλησα γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα. Μιλήσαμε με τους προπονητές και επικεντρώθηκαν σε αυτό: Ένταση στην προπόνηση, δομημένη προπόνηση και μείνετε δάσκαλοι, αυτά μας είπαν σαν συμβουλές.
Σε κάθε άσκηση υπάρχει στόχος. Το ρολόι είναι δεδομένο σε κάθε άσκηση, είναι καλό για την δόμηση της προπόνησης και στην Ελλάδα θεωρείται πολυτέλεια. Γενικά τα ταξίδια αυτά στις ΗΠΑ πρέπει να συνεχιστούν, είναι τεράστια εμπειρία για κάθε Ευρωπαίο προπονητή».