Η επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκε σήμανε την αρχή μίας νέας μπασκετικής δύναμης. Ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος ήταν αυτός που πριν από πέντε χρόνια έκανε την αρχή, γυρίζοντας στον τόπου του για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι και να δημιουργήσουν μία ομάδα που αγάπησε όλη η πόλη.
Η Καρδίτσα απέκτησε την αγαπημένη της ομάδα και αυτή είναι του μπάσκετ. Ο Α.Σ. Καρδίτσας Μέλι Αττική στην πρώτη του χρονιά κέρδισε την απευθείας παραμονή του στην κατηγορία, μια επιτυχία μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς που βρισκόταν ο σύλλογος λίγα χρόνια πριν.
Μία διαδρομή την οποία ο έμπειρος σέντερ τη γνωρίζει πολύ καλά αφού την έζησε από την αρχή και πλέον πέντε χρόνια μετά πανηγυρίζει μαζί με όλη την πόλη την παραμονή της Καρδίτσας στην κατηγορία. Μία επιτυχία που ήρθε έπειτα από μεγάλη προσπάθεια, δουλειά αλλά και αναποδιές…
«Η σεζόν ξεκίνησε με άλλον προπονητή, τον Λευτέρη Καλογήρου. Ηταν αυτός που έχτισε την ομάδα, οι επιλογές των παικτών ήταν δικές του. Ως νεοφώτιστη ομάδα, ή ακόμα και από θέμα απειρίας, είχαμε κάποια ανεπιτυχή αποτέλεσμα που μας εμπόδισαν να μπούμε στην κατηγορία πιο δυναμικά. Κάναμε ήττες και κακές εντός έδρας, αλλά και ατυχείς από την άποψη ότι ήταν στο τελευταίο δευτερόλεπτο, στον πόντο ή με μικρές διαφορές. Στην πορεία επειδή αυτά τα αποτελέσματα συνεχιζόντουσαν πάρθηκε η απόφαση από τη διοίκηση να γίνει ένα σοκ στην ομάδα και να αλλάξουμε προπονητή. Εκ του αποτελέσματος μας βγήκε σε καλό. Ηρθε ο Γιάννης Τζήμας ίσως λειτούργησε περισσότερο ευεργετικά στην ψυχολογία μας, έβαλε και κάποια πράγματα δικά του, χωρίς αυτό να είναι μομφή για τον προηγούμενο προπονητή, ίσα ίσα έχουμε εξαιρετικές σχέσεις», σχολίασε αρχικά για να συνεχίσει.
«Η ομάδα ρόλαρε καλύτερα κάναμε κάποια σημαντικές νίκες με αποκορύφωμα μέσα στην Πάτρα, η οποία έκανε και τον κλικ που άλλαξε την ιστορία και κάναμε πορεία πρωταθλητισμού στο δεύτερο γύρο, για να φτάσουμε στο τέλος να σωθούμε αποφεύγοντας τη διαδικασία των pay out».
Για να έρθει όμως η επιτυχία της παραμονής χρειάστηκε να διαβούν ένα δρόμο που μόνο εύκολος δεν ήταν, ο απολογισμός του πρώτο γύρου έγραφε 5 νίκες και 10 ήττες (μαζί με το ματς της Καστοριάς πριν οριστεί η επανάληψη). «Σίγουρα υπήρξε προβληματισμός από την πλευρά των παικτών για τις ήττες αλλά και για το πως ερχόντουσαν. Αλλά από την άλλη επειδή αντιμετωπίζαμε καλές ομάδες και βλέποντας πως χάναμε, μέσα μας πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει. Οτι δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση για ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών, όπως και έγινε. Εννοείται ότι κάναμε πολλές συζητήσεις μεταξύ μας στα αποδυτήρια».
Η αλλαγή ψυχολογίας έφερε τον αέρα… νικητή στην Καρδίτσα. Αυτό όπως φάνηκε άλλαξε και το ρου της ιστορίας καθώς τις τελευταίες εφτά αγωνιστικές η ομάδα είχε έξι νίκες. «Στο μπάσκετ παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη και η αυτοπεποίθηση, η οποία στο δεύτερο γύρο χτίστηκε μέσα από τις νίκες. Οσο χάναμε στον πρώτο γύρο καλώς ή κακώς μας έπαιρνε από κάτω πόσω μάλλον όταν χάναμε συνεχόμενα ματς στον πόντο. Μετά την αλλαγή προπονητή άλλαξε η ψυχολογία μας, εκεί συγκέντρωσε στην αρχή ο κόουτς. Ηρθαν κάποιες νίκες, είχαμε και σε κάποια την τύχη. Ολα αυτά μαζί μας έκαναν να το πιστέψουμε περισσότερο, τότε ήταν που είπαμε ότι όντως μπορούμε».
Μία απόφαση ήταν ικανή να δώσει νέες ελπίδες στην Α.Σ. Καρδίτσα Μέλι Ατιτική. Η επανάληψη του αγώνα με την Καστοριά ήταν τόσο καθοριστική καθώς με νίκη βρισκόταν “αγκαλιά” με την απευθείας παραμονή. «Σκεπτόμενοι τι είχαμε τραβήξει όλη τη χρονιά, γιατί ήταν αρκετά ψυχοφθόρα, ξεκίνησε με πολλές ήττες, φτάνουμε στο σημείο να αποφασιστεί να επαναληφθεί το παιχνίδι με την Καστοριά. Τότε είπαμε ότι είναι δύο αγώνες που πρέπει να κερδίσουμε και βγαίνουμε από τη ζώνη των play out. Μπορούν κάποιοι να που ότι το τάιμινγκ που επαναλήφθηκε το ματς ήταν λάθος, αλλά δεν είναι δική μας ευθύνη. Αλλά προσωπικά πιστεύω ότι αξίζαμε τη νίκη από το πρώτο παιχνίδι, εμείς ήμασταν οι αδικημένοι. Στο συγκεκριμένο ματς βάση απόδοσης η Καρδίτσα δικαιούταν τη νίκη, νομίζω μας το “έκλεψαν” τότε».
Πολλές φορές μία ήττα σε κάνει πιο δυνατό, άλλες πάλι ένα αρνητικό αποτέλεσμα είναι ικανό να σε οδηγήσει σε οδηγήσει σε κάτι θετικό. «Πρώτη σκληρή ήταν η εντός έδρας ήττα από την Αγιά που ήρθε στην αρχή του πρωταθλήματος μιας και υπάρχει και ιστορία με τον Ερμή, παίζουμε χρόνια αντίπαλοι. Μας πείραξε στον εγωισμό. Πριν από αυτή, θα μπορούσα να πω και τον Ηρακλή, από τα πιο ιστορικά σωματεία που έχουν έρθει στην Καρδίτσα. Μεγάλος σύλλογος και ομάδα που στο τέλος όμως καταφέραμε να τους δώσουμε το παιχνίδι γιατί ενώ κερδίζαμε σε όλο το ματς, ισοφαριστήκαμε και πήγε στην παράταση το παιχνίδι, με τρεις βολές σε νεκρό χρόνο. Εκεί ήταν και το πρώτο καμπανάκι, εκεί που είπαμε γιατί να μην έχουμε κερδίσει τον Ηρακλή. Αποκορύφωμα, ίσως και η ήττα που μας πείραξε περισσότερο ήταν με τον Παπάγου πριν από ενάμιση μήνα εδώ στην Καρδίτσα. Στην ουσία μετά από αυτό το παιχνίδι υπήρξε προβληματισμός. Γιατί μετά από αυτό το ματς, έτσι όπως βλέπαμε το πρόγραμμα πηγαίναμε ολοταχώς για τα play out και ίσως με μειονέκτημα. Αλλά από την άλλη ίσως επειδή ήταν η πιο σκληρή ήττα, να ήταν αυτό που άλλαξε τη ροή και κάναμε τη νίκη στην Πάτρα. Πιθανόν αν δεν υπήρχε αυτή η ήττα να μην ακολουθούσε η σειρά των νικών».
Οι αλλαγές λόγω της κατηγορίας
Μπορει, ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος να έχει μπασκετική εμπειρία, όμως στην κατηγορία είναι να αγωνιστεί χρόνια και συγκεκριμένα από το 2010, όποτε η επιστροφή του στην κατηγορία έφερε… αλλαγές. «Η Α2 και η θέση που παίζω σαν ψηλός έχει πολύ πιο δυνατά κορμιά σε σχέση με μικρότερες κατηγορίες. Οχι ότι με δυσκόλευε αλλά από μόνο του είναι αξιοσημείωτο. Μέχρι και πέρυσι αντιμετώπιζα παίκτες που ήταν στα κυβικά μου και τους κόντραρα αλλά φέτος ήρθα αντιμέτωπος με πιο δυνατά κορμιά που έπρεπε να επιστρατεύεις άλλα πράγματα εκτός της δύναμης, όπως το μυαλό σου», όμως δεν είναι μόνο αυτό, αφού η Α2 έχει τη δική της αίγλη.
«Εχεις να κάνεις με ομάδες που έχουν ιστορία στο χώρο του μπάσκετ, όπως ο Απόλλωνας το Περιστέρι, ο Ηρακλής, το Μαρούσι που έχει πάρει Σαπόρτα. Σκεπτόμενος και την προϊστορία της ομάδας, το πως εξελίχθηκε, που υπήρχε πριν από πέντε χρόνια και ποιους φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε φέτος, αυτό στο μυαλό μου ήταν… κάπως. Το σκεφτόμουν ίσως και πιο ανεξάρτητα σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά γιατί ζω την ομάδα εδώ και πέντε χρόνια και βλέπω που βρισκόμασταν και που είμαστε φέτος».
«Λέγαμε γιατί όχι και η Καρδίτσα;»
Σε όλη αυτήν την προσπάθεια, η Καρδίτσα είχε σύμμαχό της τον κόσμο. «Υπήρχε από τον τοπικό κόσμος που ακολουθούσε την ομάδα και όσο ανέβαινε κατηγορίες γινόταν όλο και περισσότερος, με αποκορύφωμα φέτος. Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο να είναι πλέον το γήπεδο γεμάτο και ο Α.Σ. Καρδίτσας Μέλι Ατττική να έχει ένα μπασκετικό πυρήνα. Διψούν για μπάσκετ. Με βάση τις έδρες που είδα και παίξαμε θεωρώ ότι έχουμε το πιο ενθουσιώδης κοινό, έχουμε δυνατή έδρα. Πραγματικά θέλω να τους ευχαριστήσω και προσωπικά γιατί φέτος ήταν η δύναμή μας, αυτοί που μας βοηθούσαν στις δύσκολες στιγμές μας. Ακόμα και όταν ήρθαν οι ήττες δεν υπήρξε αμφισβήτηση και σε μία μικρή πόλη όπως είναι η Καρδίτσα μπορείς να υπάρξει πιο εύκολα. Ακόμα και όταν ήμασταν στις θέσεις υποβιβασμού ή των play out, ο κόσμος ήταν δίπλα μας κάτι που τους τιμά, όπως τιμά και εμάς που μας στήριξε όλη τη χρονιά. Οντως είναι η δύναμή μας, δεν το λέω απλά για να το πω, όποιον παίκτη και να ρωτήσεις αυτό θα πει».
Ολα δείχνουν ότι μία νέα μπασκετούπολη «γεννιέται». «Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Τα τελευταία χρόνια όντως ο κόσμος έμπρακτα στηρίζει πάρα πολύ την ομάδα και το μπάσκετ. Από παλιά είχαμε ένα όνειρο και με τον Χρήστο (σ.σ. Δεληγιάννη) και με άλλους μπασκετικούς φίλους που πάνω κάτω είχαμε κοινή πορεία και παίζαμε μαζί, όπως ο Κομποδιέτας, ο Σφέικος, ο Μπουρούσης που είναι πολύ παραπάνω δεν το συζητάμε καν, έχει.. ξεφύγει, είναι κοντά στον τόπο του, τον αγαπάει και το δείχνει. Ζηλεύαμε άλλες μπασκετικές πόλεις όπως τη Δράμα, το Ρέθυμνο ή τη Ρόδο και λέγαμε γιατί όχι και η Καρδίτσα. Λέγαμε ότι κάποια στιγμή να μαζευτούμε στην πόλη και να κάνουμε κάτι καλό, να προχωρήσει λίγο το μπάσκετ και να γίνει η Καρδίτσα μια μπασκετούπολη. Πλέον, βλέπω ότι μετά από πέντε χρόνια η ομάδα έχει φτάσει σε ένα ανταγωνιστικό επίπεδο στην Α2, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου και με την προοπτική του νέου γηπέδου και με τη δυναμική που υπάρχει στην πόλη, μόνο αισιόδοξος μπορεί να είμαι. Είμαι περήφανος για όλο αυτό για όλα έχουμε πετύχει, όλοι όσοι απαρτίζουν την ομάδα ξεκινώντας από τη διοίκηση, από τον Δεληγιάννη και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που στην ουσία δεν έχουν όφελος το κάνουν καθαρά και μόνο επειδή αγαπούν το μπάσκετ».
«Εχέγγυο η σταθερή διοίκηση»
Για να χτιστεί ένα οικοδόμημα χρειάζονται γερά θεμέλια και όπως φαίνεται ο Α.Σ Καρδίτσας Μέλι Αττική έβαλε γερές βάσεις. «Οταν ήρθα πριν από πέντε χρόνια, τα πράγματα ήταν ανοργάνωτα όσον αφορά την ομάδα, ήταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Οι άνθρωποι αγαπούσαν τον σύλλογο και ίσως να είναι αυτοί που έδωσαν την πρώτη σπίθα για να δημιουργηθεί όλο αυτό που εξελίχθηκε και εννοείται ότι τους βγάζω το καπέλο. Και εκείνοι τότε είχαν πάρει μία απόφαση να συγκεντρώσουν ότι καλύτερο υπήρχε από ντόπια παιδιά και να φτιάξουν την ομάδα. Η ομάδα είχε τότε αρκετά προβλήματα. Στην πρώτη άνοδο στη Γ΄εθνική, κάποια οικονομικά χωρίς να ευθύνονται εκείνοι, γιατί πραγματικά αγάπαγαν τον σύλλογο και ακόμα και σήμερα βρίσκονται κοντά, αλλά δεν είχαν την τεχνογνωσία του πως έπρεπε να λειτουργήσει μια ομάδα μπάσκετ, δεν τους… βγήκε.
Μετά ανέλαβε η καινούργια διοίκηση με επικεφαλής τον Χρήστο Δεληγιάννη και τον πατέρα του Θωμά που είναι ο πρόεδρος της ομάδας και μαζί με το υπόλοιπο συμβούλιο το οποίο απαρτίζεται από νέα παιδιά, προσπάθησαν αρχικά να διορθώσουν τα οικονομικά της και να οργανώσουν τον τρόπο λειτουργίας της, το αγωνιστικό να υπάρχουν τα απαραίτητα, ο φυσιοθεραπευτής, ο γυμναστής, ο γιατρός. Οργάνωσαν την όλη κατάσταση, ο Χρήστος είναι στο χώρο τα έχει ζήσει και με άλλες ομάδες οπότε βοήθησε όλο αυτό στο να οργανωθεί πιο γρήγορα. Εχοντας ως βάση αυτή τη διοίκηση, η οποία όλα αυτά τα χρόνια τρέχει πάρα πολύ, οι προσπάθειες που κάνει είναι τρομερές. Είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο η σταθερή διοίκηση, πληρώνει στην ώρα της, φροντίζει να μην λείψει τίποτα σε κανένα από τα παιδιά, είναι κοντά στην ομάδα, καθημερινά στις προπονήσεις. Ολα αυτά κάνουν την ομάδα εκτός από παρόν να έχει και ένα ευοίωνο μέλλον».
Το κλειστό που αξίζει η πόλη
Σε αυτό θα βοηθήσει και το νέο κλειστό το οποίο είναι κοντά στην ολοκλήρωσή του «Είναι ένα όνειρο πολλών χρόνων γιατί το κλειστό στην Καρδίτσας ήταν κάτι σαν το γιοφύρι της Αρτας. Υπήρχαν μακέτες, ήταν να κατασκευαστεί πριν πολλά χρόνια, μετά ματαιώθηκε, βγήκε πάλι στην επιφάνεια. Φτάσαμε στο σημείο που ακούγεται ότι μέχρι το τέλος του έτους η ομάδα να μπει στο καινούργιο κλειστό. Είναι ένα όνειρο, πόσω μάλλον για μένα που έχω ζήσει όλη αυτήν την παραφιλολογία όλα αυτά τα χρόνια. Το αξίζει η πόλη, γιατί από πλευράς αθλητικών εγκαταστάσεων σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα είμαστε πίσω. Οπότε έπρεπε να γίνει για την πόλη και πλέον μία οργανωμένη ομάδα, στο επίπεδο που βρίσκεται θα είναι σε έναν χώρο που της αρμόζει. Αν και θα έπρεπε να γίνει προ καιρού αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Ενα έργο το οποίο θα φέρει το κοινό πιο κοντά με την ομάδα… «Θα δώσει μεγαλύτερη ώθηση στον κόσμο γιατί στο κλειστό που είμαστε τώρα χωρούν 600-700 άτομα. Κάποιες φορές υπήρχαν όρθιοι, αυτοί που κάθονται δεν έχουν καμία άνεση, απλά είναι στριμωγμένοι. Ενα ωραίο γήπεδο με απλέ ανέσεις, κυλικείο θα δώσει επιπλέον ώθηση να αγκαλιάσει ο κόσμος την ομάδα. Αλλά και σε άλλα πράγματα, σε χορηγούς ακόμα και παίκτες, τραβηγμένο αλλά γίνεται. Χαίρομαι πολύ, γιατί ακόμα και τώρα θα γίνει κάτι τόσο σημαντικό για την πόλη και επειδή ασχολούμαι με τις ακαδημίες και όλα τα παιδιά με ρωτούν πότε θα μπούμε στο κλειστό, με χαροποιεί που θα έχουν κάτι δικό τους».
Η απόφαση να γυρίσει που είχε δόση τρέλας!
Στα 27 του χρόνια σταμάτησε να κάνει το γύρω της Ελλάδας (έχει αγωνιστεί από Θεσσαλονίκη έως Ηράκλειο) για να επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε. «Πριν πέντε χρόνια, είχαν γίνει κάτι συζητήσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουμε στην Καρδίτσα για να κάνουμε αυτό που ονειρευόμασταν. Πήρα την απόφαση να γυρίσω πρώτος στο τοπικό και με πολλή τρέλα με τους τότε διοικούντες, γι΄αυτό και δεν τους αδικώ από την τρέλα τους πήγαν να κάνουν κάτι, με πίεσαν να επιστρέψω και σιγά σιγά η ομάδα να φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Οπότε κάπως έτσι πήρα την απόφαση, ήταν μεν συνειδητή αλλά είχε και λίγη δόση τρέλας. Είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν στα χρόνια που μου έμεναν να παίξω μπάσκετ, θα μπορούσα να γίνει κάτι καλό στην πόλη. Περίμενα μεν ότι θα γίνει αλλά όχι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ότι πέντε χρόνια μετά η ομάδα θα ήταν στην Α2. Γι΄αυτό είμαι ίσως και πιο χαρούμενος».
Μια απόφαση τελικά που τον κάνει να νιώθει… «Δικαιωμένος και με το παραπάνω. Ενα όνειρο που όντως γίνεται πραγματικότητα γιατί συζητιόταν πολλά χρόνια πριν. Πρόκειται για μία ομάδα και μία πόλη που αγαπάω αφού είμαι από εδώ».
Οι ομάδες που πέρασε πολλές! Οι άνοδοι που μετρά; Εφτά των αριθμό, όμως σε όλα αυτά κάποιες σεζόν ξεχωρίζουν. «Στον Αμύντα πέρασα εκπληκτικά, ήταν από τις καλές μου χρονιές. Στον Ηλυσιακό που ανεβήκαμε, το Ηράκλειο και λόγω πόλης αλλά και παρέας, αν και εκεί ανεβήκαμε αλλά ήρθε στην πορεία και όχι λόγω πρωταθλήματος. Αλλα επειδή είμαι από την Καρδίτσα, ο κόσμος, η διοίκηση είναι φίλοι μου, πρώτα φίλοι και μετά διοίκηση, είναι το σπίτι μου».
Σε αυτήν την πορεία των πέντε χρόνων υπήρξαν στιγμές έντονες, στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες. «Η κορυφαία της ομάδας και ίσως αυτή που να θυμάται ο κόσμος, ήταν το παιχνίδι πέρυσι με τον Ερμή Αγιάς, στο οποίο πήραμε την άνοδο την Α2. Ηταν ιδιαίτερο παιχνίδι, καθώς πέρας της μορφής του τοπικού ντέρμπι, είχε στο γήπεδο 1000 άτομα που κρεμόντουσαν από όπου μπορούσαν. Οπου υπήρχε κενό σημείο, υπήρχε και κόσμος. Ολο αυτό που ακολούθησε μετά τη νίκη, αλλά και στην πόλη, ότι συνέβη εκείνη τη μέρα μου έχει μείνει. Ισως είναι η top εικόνα μέσα στα πέντε χρόνια. Δεν θα αναφερθώ σε επιτυχία, γιατί από το τοπικό, να βρεθείς στη Γ εθνική για τα τότε δεδομένα ήταν μεγάλη και αν αναλογιστείς πως κατάφερε να ανέβει. Ακόμα και φέτος η παραμονή, αυτό και αν είναι επιτυχία και το πως ήρθε τελικά… ».