Το ημερολόγιο έγραφε 14 Ιουνίου του 1987. Μια ημέρα σταθμός όχι μόνο για το μπάσκετ της Ελλάδας, αλλά για όλη την αθλητική ιστορία της χώρας. Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ από την παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Χριστοδούλου, του “τίμιου γίγαντα” – όπως τον “βάφτισε” ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος – Αργύρη Καμπούρη, “χάραξαν” μία άλλη σελίδα στο άθλημα για την Ελλάδα. Το 103-101 επί της Σοβιετικής Ένωσης, οδήγησε τους Έλληνες σε ξέφρενα πανηγύρια. “Είμαστε πιά πρωταθλητές”, που τραγουδούσε κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου, στο τραγούδι του που κυκλοφόρησε το 1988 και ήρθε να “ντύσει” στο μέλλον πολλές μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού.
Εκείνο το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987, τότε στις 10 το βράδυ ο Φίλιππος Συρίγος με την τρεμάμενη φωνή του, την κουρασμένη από την ένταση, το πάθος, την αγωνία, έδινε τις δικές του… εντολές στους παίκτες του Κώστα Πολίτη, για να προσέξουν μετά τις βολές του “τίμιου γίγαντα”. Κι όταν ο Αργύρης Καμπούρης έγραψε το 103-101 κι ο Γιοβάισα δεν πέτυχε το τρίποντο, αναφώνησε “… είναι το τέλος”, αλλά κατά βάθος ήξερε ότι αυτό το “τέλος” ήταν η αρχή μιας μεγάλης πορείας για το ελληνικό μπάσκετ. Οι αποτυχίες του παρελθόντος πέρασαν στη λήθη και μία νέα σελίδα για το μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό άνοιγε.
Πέρασαν κιόλας 34 χρόνια από εκείνη τη θριαμβευτική βραδιά που η Ευρώπη υποκλίθηκε στο ελληνικό μεγαλείο – κι ας προσπάθησε πρόσφατα ο Μαρτσιουλιόνις να μιεώσει την αξία εκείνης της επιτυχίας -, από τη μέρα που οι Έλληνες συνέδεσαν το ρυθμό του “Final Countdown” των Europe μ’ εκείνη τη μεγάλη μέρα για το ελληνικό μπάσκετ.